Hij zag er verzorgd uit

Hij zag er verzorgd uit, toch raapte hij peuken van de straat.
Mensen meden hem. ’s Avonds zong hij in een karaoke-restaurant.
Misschien zou hij moeten overstappen op een ander repertoire,
werken aan zijn presentatie en ook aan zijn tafelmanieren:
een ei leeg slurpen, dat kan echt niet, koekjes dopen
in de koffie ook niet. Hij kon niet dansen, was onhandig bij vrouwen.
Toen hij een kleuter was, vertelde zijn moeder,
kwam hij altijd zingend thuis van school. Ook toen geen vriendjes:
hij speelde met pissebedden. Hij hield altijd afstand,
volgens zijn vader, alsof hij zich los wilde maken van de wereld.
Hij speelde in z’n eentje een heel orkest op zolder.
En als er een fout werd gemaakt, moest het overnieuw. Toch
bleef wat hij hoorde tussen zijn oren en ver van zijn hart:
streven leek voor hem te veel op sterven. Hij bleef maar minnen:
overal gaf hij zijn duim omlaag. Hij ging toen op Seroxat,
grabbelwerk was niks voor hem, hij ging voor het grotere,
veranderingen kon hij slecht tegen – en de rest weet u.