Witte flamingo

In de Ossenweerd, stond hoog tussen een zwerm ganzen,
een witte flamingo. Hij vloog op toen de ganzen ook opstegen.
Maar veel trager, onhandiger, trok zijn lange poten laat omhoog.
Hij gakte er ook niet bij.
De flamingo was een mooie witte flamingo,
maar een erg slechte grauwe gans.

Boos

Ben je boos,

plet een roos.

Watou, misschien tot ziens

Ik vond je op de zolder van de slager
en in de kelder van de brouwer.
Je was in de school en in de kerk
en het klooster. Maar je was ook
midden op het plein en op de daken.
Je reed mee op de rug van een paard
en je zat als een duif op de nok.

Je was achter in de wei, en in de bomen
naast de beek. Op de stoeptegels was je
geplakt. Je hield van donkere zolders en
hoekjes en kasten,  in schuren en in
stallen, van verval hield je.
Dat stond je goed, paste wel bij je.

Je was zomer en je was platteland,
je was die onzichtbare stem in die boom.
je was wat ik nodig had, ik ga je missen.
Dit dorp, dit plein waar de tractors denderen
langs de terrasjes van de Eendracht
en de Hommelhof.

Je bent weg, het kon niet uit,
doen we niet dramatisch over,
met gedichten betaal je immers
geen rekeningen, maar
eeuwig doodzonde blijft het wel.
Vaarwel, misschien tot ziens.

Epitaaf

Hier ligt Michiel van Hunenstijn,

hij is helaas gestopt met zijn.

Wilhelminafontein

Daar lopen ze in ganzenpas en daar klitten ze samen

in T-shirts van dezelfde kleur met dispuutlogo:

de nieuwe lichting van studenten.

Daar zingen ze hun jaarlied, en daar drinken ze,

en daar drinken ze weer. En daar wordt gedronken,
elk jaar hetzelfde lied.

En zoals elk jaar, nog nooit vertoond, de klapsigaar:

de flessen Dreft geleegd in de Wilhelminafontein.

Het schuim waait over de Brink, tot volgend jaar.

Vroeger

Vanmiddag bij mijn moeder geweest.

Ze weet nog veel van vroeger, en kwam

met een anekdote uit mijn kleutertijd.

Ze schonk me daarna thee met melk.

Kaantje

Hij leek, met z’n baret en baardje, op Che Guevara.

Hij was een knappe jongen, mooie jongen, volgens de meiden:

goed gebouwd ook, atletisch postuur, juiste kleding.

Aardige vent, hartelijk en vrijgevig, sportief ook.

Joviaal, sociaal handig, geinen en dollen, je kent dat wel.

Hij was een populaire jongen, biertje, goed met vrienden.

Hij had, alweer volgens de meiden, de looks & moves.

Ging goed met z’n studie en werk, veelbelovend,

leuke etage in hartje centrum, de boel goed voor mekaar.

Maar ja, daar heb je allemaal niks meer aan als je 's nachts

verongelukt, met je auto op zo’n provinciale weg, 
met bloed op je looks, en je hersens,
liggend in die baret, daar verderop.

Bob Dylan Nobelprijs voor de Literatuur

 

Omdat ik dit altijd zo'n mooie versie van dit nummer vond. Nick Drake brengt er net wat meer meer melancholie in.

Jij bent weg

Toen ik de besteklade open trok, zag ik ons liggen:

twee opscheplepels, dicht tegen elkaar aangedrukt.

Toen ik vandaag het bed opmaakte, zag ik ons weer;

de twee kussens innig tegen elkaar aan gedrukt.

Toen ik ’s avonds mijn tanden poetste, zag ik ons weer,

de borsteltjes met hun kopje knus naar elkaar gewend.

De zachte krachten zullen overwinnen

Als de Elfstedentocht in  juni wordt verreden.

Als vaatwassers roze japonnen zullen dragen.

Als meetlinten kilo’s aan gaan geven.

Als tomaten aardappels gaan schillen.

Als dichters gaan kakken in hun hoed.

Als grasmaaiers kanaal gaan zwemmen.

Als honden plots Duits gaan praten.

Als figuurzagen trap gaan lopen.

Als regen droog is en naar boven valt.

Als licht alleen in winkels te koop zal zijn.

Als giraffes romans gaan schrijven.

Ja, dan zullen zachte krachten  overwinnen.