Zij mijmeren over vroeger

Ach zie die trage oude dichters

genoegzaam mijmeren in de avondzon

over hoe vroeger alles beter was.

Die goeie ouwe tijd! Niks fuck de koning,

toen men nog boog voor de majesteit,

en haar eerde met een verzenreeks.

Ach ja, die goeie ouwe tijd.

Ach zie die oude trage dichters,

monumenten uit een voorbije tijd,

relicten, artefacten, dinosaurussen,

wachtend op de taxidermist, wachtend
op de vitrine, het archief, het graf.

Niemand kan hen nog iets leren.

Hun visie is gebeiteld in graniet.

Zij houden enkel van gedane zaken,

zij zijn gepensioneerd, ontslagen van

verantwoordelijkheid, zij hebben alle tijd.

Zij kijken genoegzaam over hun buikje rond

en mijmeren, belegen baasjes, wie doet hen wat?

Zij hebben de kennis en de wijsheid in pacht –

nee, in eigendom. Zij houden niet van

nieuwigheden. Zij houden enkel

van voorgoed morsdode dichters.

Ach die trage, oude dichters,

zij mijmeren enkel over het verleden,

over majesteit en die goeie ouwe tijd.