Laatste woorden

Dus jij hangt in dodelijke eenzaamheid aan het kruis

en je Vader heeft je verlaten - en dat heeft je verrast?

Maar, Jezus, dat is wat vaders doen. Die verlaten je.

Je kunt roepen wat je wilt, maar dat is de weg die vaders gaan.

Dit kon je zien aankomen, en je kon hem zien weggaan.

En hij geeft zeker geen antwoord op je vraag: waarom.

Dan hult hij zich in een allemachtig zwijgen. 

Wat hier nu gebeurt was allemaal al voorspeld en beschreven.

Het hoefde alleen nog maar uit te komen, met jou in de hoofdrol.

Je bent dus, goed beschouwd, een acteur in een Bijbels stuk.

Goed gecast en tekstvast ben je wel: In uw handen

leg ik mijn geest. Toe maar, wat een onverminderd vertrouwen.

Dat je niet denkt dat hij je de rug heeft toegedraaid,

en dat je geest, pats, op de aarde te pletter valt.

Je kruisiging word een trage pijnlijke dood, dat weet je nu.

Maar wacht, gelukkig hoor je daar de eindtune al: Bach.

Mijn God, wat is dat toch mooi. Je sluit je ogen: erbarme dich.

Een warme golf van mededogen overspoelt je, neemt je mee.

Verdooft de pijn, licht je even op van deze wereld. 

-Neuriet mee met de Passion van Bach- 

De laatste noten stierven weg, de tranen liepen over je gezicht.  Als het niet van de hemel of van de vader komen moest, dan maar andersom. Maar over sterven gesproken. Het werd tijd voor de allerlaatste woorden, wat zou je ervan maken. Met een knipoog naar het zometeen weer lege graf: "I'll be back?" Of zou je je toch maar tekstvast betonen. Je koos voor het laatste, ook omdat de plechtstatigheid en de dramatiek van de woorden je zo aanstond. Je hief je hoofd en sprak: het is volbracht.