Afgelopen zaterdag reed ik naar Deventer om gedichten voor te dragen op het poeziefestival Dichterbij, in theater Mimik aan de IJssel. Lopend langs de rivier waande ik me in een utopie van geluk en genot. Aan de overkant van de rivier vierden op prestigieuze landgoederen mensen een bruiloft of anderszins, alsof ik naar een film van Visconti keek.
Over de rivier tuften jongeren in motorbootjes, de koele fles wijn binnen handbereik. Aan de kades waren lange tafels waar jongeren de Hollandse versie van La Grande Bellezza aan het uitoefenen waren. Uit de open ramen klonk muziek, ik rook het gegrilde vlees van de barbecue.
De pijnlijke wereld was hier flink naar de achtergrond gedrongen. Het publiek luisterde naar Joke van Leeuwen die voorlas en at een heerlijke vegan-hamburger; theater Mimik ziet eruit als het decor van een film van Wes Anderson. Mensen luisteren aandachtig naar de poëzie, niets ontgaat ze.
Een fragmentje uit de column van Abelkader
Benali vandaag in Trouw, en hé, wat leuk, hij schrijft over zijn bezoek aan
Deventer, aan het poëziefestival Dichterbij in Mimik. Abdelkader
Benali beschrijft hoe hij langs de IJssel (waarschijnlijk vanaf de Brinkgarage)
naar het theater loopt. En, je bent dichter of je bent het niet, hij beschrijft
het nogal lyrisch. ‘Lopend langs de rivier waande ik me in een utopie van geluk
en genot.’
Het was zaterdag inderdaad een mooie zonnige dag, en er voeren
bootjes. Maar Abdelkader geeft zijn romantische geest helemaal de vrije hand,
en hij vermoedt prestigieuze landgoederen aan de overkant, (waar de Deventernaar
alleen Meadows en het IJsselhotel weet), alwaar bruiloften met baronessen, freules, jonkvrouwen,
ridders. Helemaal Visconti, meende hij.
En aan de stadszijde van de IJssel waant Abelkader, bij het passeren van het Welleterras zich gelijk in het decor van een Paolo Sorrentino. En bij Mimik komt de geest van Wes Anderson over hem. Een filmisch middagje, afgetopt met enkele gedichten. Je kunt het slechter treffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten