In de kringloopwinkel vond je
een dichtbundel met opdracht.
Aardige woorden, keurig
geschreven, recht hartelijk, datum erbij,
gesigneerd, alles. En nu lag de bundel hier.
Achtergelaten, gedumpt,
verweesd, te koop.
En nou kende je zowel de geadresseerde
in de opdracht,
als de schrijver zelf, en je dacht: wat is er gebeurd,
wie heeft er wat gedaan, wat
heeft er plaatsgevonden?
Nieuws: alle, a l l e dichtbundels van Martijn Benders zijn nu gratis, g r a t i s te downloaden als pdf - bestand. Nou ja zeg, wat een cadeau.
Dus niet alleen de bundels die hierboven staan afgebeeld: Nachtefteling, Karevanserai, Wat koop ik voor jouw donkerwilde machten, Willem? (Ook wel door de liefhebber, kortweg 'Willem' genoemd), maar ook Wôld, Wôld, Wôld ! de enige bundel die ik in mijn kast heb staan die gepersonifiseerd is door de dichter zelf, dat wil zeggen: mijn naam komt er een paar keer in voor, een foto van mij en een foto van een cafe in mijn stad.
Dat betekent dus dat Martijn Benders voor iedereen die toen die bundel bestelde, dat exemplaar personificeerde. Ik vond dat zo'n leuke vondst toen die bundel uitkwam in 2012, dat ik 'm gelijk besteld heb. In een pdf zal dat personificeren natuurlijk niet gebeuren, denk ik.
Martijn Benders schrijft zelf op zijn site dat hij hierna geen dichtbundels meer zal schrijven. En dat is enerzijds jammer, want wat een rijkdom, en wat een productie, maar anderzijds zijn er andere uitdagingen, zoals muziek. Zelf vond ik de Townes van Zandt vertaling naar het Duits erg mooi. Maar luister zelf.
Ken je niet al het werk van Martijn Benders, hier lees je er meer over, en kun je de dichtbundels (gratis) downloaden.
Dus, vanaf nu, de complete Benders op je telefoon. Wachten zal nog nooit zo leuk geweest zijn. Veel leesplezier.
Op het toetsenbordje van mijn
mobiel, (een Galaxy nummer zoveel),
heeft het uitroepteken de
plek ingenomen van de komma, links naast
de spatiebalk. De komma is
verbannen naar het tweede plan.
Wat heb ik gedaan? En waarom deed ik dat? Geen idee.
Nu ken ik iemand die een grootverbruiker
van het uitroepteken is:
elk mailtje, appje, comment,
postje, tekstje sluit ze ermee af.
(Niet leuk voor de lezer, de
woorden worden
de wereld in geblaft, maar zij is er blij mee).
Maar ik kijk naar het
toetsenbordje en mis de
vertrouwde drie-eenheid van komma,
spatie, punt.
Naschrift:
(De situatie op mijn toetsenbord is inmiddels weer teruggedraaid).
Interessant, zeker, maar misschien was het allemaal iets teveel.
En helemaal typisch werd het, mijn brein maakte al overuren, toen ik op bladzijde 20 van Obelisque, de kunstenaar, ontwerper, Bas Kosters, vermeld zag. Bas Kosters in een gedicht, terwijl ik hem de dag ervoor nog had gezien op de opening van de expositie van zijn broer, Wibo, in Cultuurhuus Braakhekke, in Bathmen, waar Wibo's gedichten naast de foto's van Pieter Leeflang te zien zijn.
Nederland blijft overzichtelijk.
We waren een weekend in
Amsterdam geweest
Het hotel was luxe, de wc had
een draaikolk.
De sensor sprong ’s nachts aan
zodra je je bewoog.
De kunst in je kamer was van Appel
en Wolvecamp.
Op De Dam een evangelist met
een geluidsbox,
Christus dit, en Christus dat
en Christus aan het kruis.
Verder, de laatste Palestina
demonstranten,
En een zanger met een grap: ‘Hallo
Doetinchem.’
Je broodje dat je had als lunch,
was koud, ijskoud.
In de galerie was iedereen in
zwart gekleed
Er waren honderd
zelfportretten te zien
De schilder was er ook, dat maakte honderd één.
’s Avonds werd je verwacht
bij de Libanees,
Beyrouth. Het eten was
heerlijk, (het interieur
versleten). ‘Johannes van Dam
nam altijd
zijn eigen bestek mee', wist de eigenaar.
Met de receptionist alsmede
de barman
in het hotel, sprak je
Engels. Er werd geschaakt.
Op de gracht wurmde je je om Tiktok-rijen,
maar aan de wietwalm viel
niet te ontkomen.
Je wist waarvoor je kwam: poëzie
bij Perdu
(die maffe glossy van
Obe Obema).
En De Slegte voor Jaap
Blonk, met ceedee,
En Jos Versteegen, bij Kok,
Oude Hooghstraat,
Voor een etui gingen wij naar Van der Linde
Rozengracht, zonder water, en
ook zonder etui.
We liepen alle gangen, we zagen
alle vakken
we vertrokken met schetsboek
en gellyplate.
De misdaad in de grootstad
was een fatbike
die je tegenkwam, aan de rand
van de gracht,
hulpeloze snoertjes, een leeggeplukt karkas,
Een Golfje verderop gaf
brullend gas.
Je wandelde, je hoorde de
tring van de tram
Hoe heette dit eigenlijk, dit
punt waar je was?
Je keek omhoog: Mozes en Aäronstraat,
je wist gelijk: je moeder laat
van zich horen.
Gisteren liep ik over de markt van mijn woonplaats, en van een
aardige colporteur kreeg ik een zaterdag Volkskrant, met daarin het
Volkskrant Magazine, gratis. (In de winkel had ik toch 5,40 euro moeten
betalen). Op de voorpagina stond een aankondiging van het ‘eerste
literaire Palestijnse verslag van de oorlog in Gaza komt van schrijfster
Fatena Al-Ghorra, nu woonachtig in Belgie. Ik sloeg aan op ‘literair’,
dat wilde ik wel lezen. In het artikel zelf werd Fatena Al-Ghorra
‘dichter’ genoemd, nog beter, daar heb ik iets mee, dus niet gedraald:
lezen.
Het is een heel aardig interview waarin Fatena vertelt over haar land,
dat ze het niet zo op Hamas heeft en over haar boek: Uittocht naar Gaza.
Maar dan. De journalist vraagt aan haar: ‘U noemt nergens in uw boek
wat er op 7 oktober is gebeurd. Heeft dat een reden?’
De vraag maakt haar boos. ‘Moeten we het steeds hebben over 7 oktober?
Je moet je afvragen waarom ze die verzetsdaad hebben gepleegd (…) Wat
jullie terrorisme noemen, heet in de Arabische cultuur verzet. Ik heb
het privilege om een dochter te zijn van deze eeuwenoude cultuur en te
weten dat onze taal ertoe doet.’
Hier ben ik gestopt met lezen over deze bruggenbouwster.
Vanochtend, zaterdag, ik had
mijn ontbijt net op, de deurbel.
Twee jonge vrouwen: of ze met
mij konden praten over
een positieve quote? Enigszins
verrast, maar ook weer niet
overrompeld, stemde ik toe, welk
kwaad kon hier insteken,
immers, ook wel wat nieuwsgierig: welke quote zou ik op mijn stoep
krijgen? De dame zonder bril haalde
haar mobiel uit haar zak en las:
Maak je
dus geen zorgen voor de dag van morgen,
want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan
zijn eigen kwaad.
Ik: ’Ik ken het citaat wel,
kom het niet uit Prediker?’
De Dame met de Bril:’ Nee, het komt uit Mattheüs
6:34. Maar wat vindt u ervan?
Ik: ’Nou, ik ben meestal niet
het zonnetje in huis, ik zie ook voor de dag van morgen de beren op de weg’.
U kent de Bijbel? Vroeg de
Andere.
Nou, zei ik, ik ben wel gelovig
opgevoed, Gereformeerd, dus 7 x bidden per dag, maar na mijn 17de
jaar heb ik dat toch maar losgelaten.
De Dame met de Bril: Maar
wilt u misschien hier nog een keer met ons praten over dit onderwerp?
Ik: ’Nou, het onderwerp, het
thema heeft niet echt meer mijn belangstelling, dus nee.’De Dame met Bril :’Dank u
voor uw tijd. Hier heeft u nog een kaartje.’ En ze overhandigde me een
visitekaartje met JW.org. Op de ommezijde een QR code, JW gaat met Zijn tijd
mee (of zou het andersom zijn?). En ik nam afscheid van de, eigenlijk best wel
aantrekkelijke Jehova-Getuige-met-bril.
’s Middags kocht ik bij Boekhandel Praamstra twee dichtbundels. Maar dat heeft geen verband met bovenstaand, ja nu wel natuurlijk.
We reden in optocht
En onze moeder reed voorop
Op onze auto’s zaten
vlaggetjes
En
we hadden onze nette kleren aan
Er
waren bloemen, toespraken, muziek
En
onze moeder was het middelpunt
Er
waren hapjes, drankjes, vrienden
En
mam was het onderwerp van gesprek
We
zeiden gedag tegen onze moeder
We
haalden de vlaggetjes van de auto’s.
[dat slot kan sterker]
[Fragment]
Stad van boek
Stad van blik
Stad van druk
Stad van koek
Stad van IJssel
Stad van brug
Stad van weg
(en toch weer terug)
Stad van wiet
Stad van heel wat
Stad van Etty en van Geert,
Stad van Johan en van Hein
Stad van decor
Stad van tweede keuzes
Stad van Plan B.
Stad waar de Moskee naast de minaret,
een parkeerprobleem en een laadpaal
heeft
Stad waar de VAM-trein niet
meer rijdt
Stad van poëzie bij De Bouwkunde,
Stad van moord en struikelsteen
Stad van jou en stad van mij
