Huilen in een museum

Je had nog nooit iemand zien huilen in een museum. Je had er wel over gehoord: Uber sensitieve types, dicht bij hun gevoel, puur. Je voelde je bij zulke berichtjes toch altijd wat tekort schieten: waarom had jij nog nooit gehuld in een museum? Waarom werd jij nooit aangedaan door een schilderij? Waarom lukte het, om de verantwoordelijkheid aan de andere kant te leggen, een schilderij nooit om jou tot tranen te beroeren? Terwijl, je had inmiddels toch door de decennia heen, een aardige trackrecord opgebouwd van Documenta’s, Biënnales, Quadrienales in binnen- en buitenland (en weet ik wat) kunstroutes, kunst-poëziefestivals. Je wist je weetje – maar je gevoel en de verbinding met je traanklieren was dus kennelijk blijven steken in de amateur-fase: het hogere had je nooit bereikt. Zelfs ook nooit gezien bij anderen.

Tot gisteren.

Gisteren bezocht je enkele van de kunstmusea in Basel. Je deed je routine: je had de catalogus gekocht, op internet rondgekeken, je blouse gestreken van te voren, de munt in het garderobekastje gedaan – dus.

Je bekeek de tentoongestelde kunst, niets aan de hand. Maar daar hoorde je het: gesnik. Verdomd, je hoorde gehuil. Er huilde daar iemand. Tussen de kunst, in het museum. Je keek op, je probeerde het geluid te lokaliseren. Het was niet zomaar snikken, het was hartverscheurend janken, lange uithalen, het was pijn, het kwam van ver, het was diep.

Ik vroeg me af wie dit geluid, wie deze smart zou kunnen voortbrengen. En welke kunst, welk schilderij dit voor elkaar had gekregen. Het zou toch niet weer een Rothko zijn? Wat was er gezien? En wat had het geraakt bij de huiler?

Ik volgde het geluid, sloeg twee hoeken om, en daar zag ik de tranen tussen de schilderijen.Er lag een meisje plat op de vloer van het museum, een peuter, helemaal opgaand in de contramine. Een en al theater, alles werd uit de kast gehaald: tranen, jammeren, gillen – het repertoire.

De ouders zaten op het bankje ernaast, zichtbaar ongemakkelijk met de situatie, met hun dochter.

Huilen in een museum, huilen tussen de kunst, ik zag het nu, is uiteindelijk gewoon gênant. Voor iedereen. Doe het niet. Laat geen traan om de kunst in een museum, stel je niet aan.