Menno, hoe lang ben je nu al dood? Je wordt gemist

Menno, hoe lang ben je nu al dood? Weet jij het, hou jij het bij?
Toch kom je nog steeds op mijn pad: je Verzamelde Gedichten
verscheen. En verleden jaar nog’ De wereld van Wigman’, een
Inkijkje in je leven, je jeugd. Je had het misschien wat indiscreet
gevonden, die romantiek van vroeger, die getypte gedichten,
die foto’s. (En Kiki Coumans, Rob Schouten, Willem Thies
en Frouwkje Tuinman memoreren je heel fijn en hartelijk).
En nu ligt hier voor me, de uitgave was me kennelijk ontgaan:
‘De bloemen van het kwaad’ van Charles Baudelaire,
vertaald door Menno Wigman, uit 2021 al, ik loop achter.

Ik zie je portret in zwart en wit, met sigaret als attribuut,
daar is je tijd stilgezet, zo blijf je. Menno, je wordt gemist.
Eerst ging Joost, toen Wim en daarna Frank en Jules.
En dan te bedenken dat we de dood van Gerrit
amper te boven waren. Het ging rap hier op dit aardse.
Je bundels vond ik later op de Boekenmarkt in
Deventer. Je collectie, ‘uit de bibliotheek van Wigman’,
Ik zag je ex libris op de Franse pagina
en uit een bundel dwarrelde een kaartje
dat je beterschap wenste.
Ik zie je portret in zwart en wit, met sigaret als attribuut,
daar is je tijd stilgezet,