Stadsdichters die uit elkaar gaan in Deventer

Dat er, heel toevallig, het kan altijd natuurlijk, een stadsdichter is,
in een stad, die van zijn, of haar, relatie af wil - vooruit,
dichters zijn ook mensen, toch?
Maar dat er die d r i e stadsdichters zijn,
uit dezelfde stad, ook nog een keer, die uit mekaar willen,
op hetzelfde tijdstip? Nee, dat doet de poëzie geen goed.

Want, wat is dit? Dichters behoren toch te weten van romantiek, eeuwige liefde, gevoelens en weet ik wat? En dan, wat een zwaktebod is dit dan: we gaan uit elkaar: er is een ander, ze lijkt, pijnlijk genoeg, sorry, op jou.

Wat gaat hier vanuit? Welk signaal wordt hier gegeven? En wat betekent het voor de andere dichters in die stad? Moet hun lief
voor de relatie vrezen? Komen er nare gedichten van? 

Maar mijn lief hoeft niet te vrezen (godverhoede ben ik geen stadsdichter) en weet poëzie en het echte leven prima
uit elkaar te houden: voor altijd blijf ik bij haar.

 

 

Menno, hoe lang ben je nu al dood? Je wordt gemist

Menno, hoe lang ben je nu al dood? Weet jij het, hou jij het bij?
Toch kom je nog steeds op mijn pad: je Verzamelde Gedichten
verscheen. En verleden jaar nog’ De wereld van Wigman’, een
Inkijkje in je leven, je jeugd. Je had het misschien wat indiscreet
gevonden, die romantiek van vroeger, die getypte gedichten,
die foto’s. (En Kiki Coumans, Rob Schouten, Willem Thies
en Frouwkje Tuinman memoreren je heel fijn en hartelijk).
En nu ligt hier voor me, de uitgave was me kennelijk ontgaan:
‘De bloemen van het kwaad’ van Charles Baudelaire,
vertaald door Menno Wigman, uit 2021 al, ik loop achter.

Ik zie je portret in zwart en wit, met sigaret als attribuut,
daar is je tijd stilgezet, zo blijf je. Menno, je wordt gemist.
Eerst ging Joost, toen Wim en daarna Frank en Jules.
En dan te bedenken dat we de dood van Gerrit
amper te boven waren. Het ging rap hier op dit aardse.
Je bundels vond ik later op de Boekenmarkt in
Deventer. Je collectie, ‘uit de bibliotheek van Wigman’,
Ik zag je ex libris op de Franse pagina
en uit een bundel dwarrelde een kaartje
dat je beterschap wenste.
Ik zie je portret in zwart en wit, met sigaret als attribuut,
daar is je tijd stilgezet,

 

Padoem Pats zestien

Fragmentje uit het functioneringsgesprek
met de eendagsvlieg:
‘en waar zie jij jezelf over vijf uur?’

Saab Combi Coupe

Vannacht stond je pa ineens voor de deur.
Met zijn Saab Combi Coupe, die rooie.
Had hij aangebeld, of herkende je
het motorgeluid van vroeger?
(Dat typische geluid, waar de hond zo op aansloeg).

Je had opengedaan, daar stond hij dan,
zwijgend, hij zei niets. Hij had geen tekst,
geen antwoorden (dus ja, hij was het).
Hij zei niets. Ik vroeg, maar er kwam stilte.
Was er iets? Nee, er was niets.
Hij draaide zich om, liep weg en stapte
in zijn rode Saab Combi Coupe
en reed weg – de hond blafte,

 

Kinderfeest Milli Görüş Deventer

De Moskee, al jaren je overbuur, gaf haar jaarlijkse Kinderfeest.
de straat ontruimd, auto’s weggetakeld, de boel werd geveegd
en geverfd, de kledingrekken met ‘alles voor de conservatieve
Moslima’, de ballonnen, de vlaggetjes, het gewapper boven
de houtskoolvuurtjes, het springkussen, de picknicktafels,
de Lahmacuns, de kleverige zoetigheden – alles was er.
Maar er was ook geluid.
Uit de speaker kwam een doordringende mannenstem.
Wie was het? Wat zei hij? Waar ging dit over? Het ging maar door.
Je wist niet wat je hoorde, daar in je achtertuin. Was het een
verslag van de paardenrennen op Duindigt? Zo opgewonden
klonk het, ('Henri Buitenzorg, Henri Buitenzorg!') spannend ook.
Zou het een verslag van een voetbalmatch zijn?
Een veilingmeester? Een speaker bij de finish van een stratenloop?
Hadden ze een Bingo daar, of was het een rapper,
zoekende naar z’n flow? (Of las hij gewoon, het Telefoonboek
of de opstelling van Turkse nationale elftal voor?)
Je verstond het niet, je gist, je weet het niet.
Maar ineens, hoorde je het (schande op jou dat je dat niet eerder
hoorde), meneer deed een gedicht. Tuurlijk. Dat was het.
Door de speaker schalde een Spoken Word, verdomd.
Nu hoorde je het. Dat was waar je naar luisterde.
Vanaf hier redde je het verder wel, immers,
over poëzie hoeven ze jou niets te vertellen.
Je stond op, je joelde, je floot op je vingers,
je boog, je applaudisseerde.

 

Andere Tijden

De nieuwe tijd: je zoekt naar de leestijd
als je de nieuwe roman openslaat. Je
collega had tegen je gezegd dat haar man
komend weekeind uit jagen zou gaan,
met vrienden, ver weg, in Polen. Je
hoorde de verborgen boodschap: mijn
man is weg, de weg ligt vrij, de kust is veilig.
(Je moest er, eerlijk gezegd, niet aan denken).

Hier was ooit de zee. Hoog in de bergen.
Hier, tot boven je hoofd. Je kon er niet bij.
Waar kwam toen al dat water vandaan? En
Waar is het gebleven? Hoe zat dat? Niemand
die het goed kon uitleggen: al het water
op aarde is even oud. Met logica kon je niets.
Was Taylor Swift er zonder Beethoven
nooit geweest? Je wilde dat je, terwijl je
luisterde naar muziek, naar een podcast
kon luisteren. De timmerman vroeg jou (jou!)
om een hamer te leen. Andere tijden, je
moest er mee leren omgaan.

 

Nou moe

Hij was nog niet in Keulen,
of het begon al te onweren.
Hij wist even niet
hoe hij kijken moest.
Of wacht: juist wel.

 

Hohenzollernbrücke

Wandel ik in Keulen met met mijn lief over de Hohenzollernbrücke,
langs de meer dan 500.000 liefdeshangsloten, vraag ik,
zal ik er ook een voor ons tussen hangen?
Antwoordt zij: Onze liefde kent geen slot.

INRI - Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum

Bij de Johanneskerk van Diepenheim,
staat niet alleen het opschrift INRIT
op een bordje, maar ook,
iets verderop, het bordje UITRIT.