Ik had me die nacht tijdens het oprapen van een gebroken glas, aardig gesneden in mijn vinger, de wond bloedde, dus plakte ik er een pleister op. Tegen een uur of vijf, ’s ochtends dus, ging ik naar de keuken om me bezig te houden met het op het buffet zetten van het ontbijt voor de 130 hotelgasten.
De anderhalf uur daarna was ik bezig met broodjes, salades, worstjes, tomaat, komkommer, pancakes, spek, diverse schalen met fruit, kwark en yoghurt, roerei. Dus ik klopte, schonk, sneed, kookte, klutste, bakte, husselde me door alle producten heen tot het hele ontbijtbuffet op z’n plek stond. Netjes op tijd klaar. Laat de eerste gasten maar komen, dacht ik, terwijl ik een kopje koffie voor mezelf inschonk en daarbij mijn vinger zag, zonder pleister: waar is de pleister.
Ik zette direct mijn kopje neer, en zocht gelijk gejaagd het buffet af: waar is de pleister, ik zag ‘m nergens, waar kan die zich ophouden. Ik checkte het buffet nog een keer, geen pleister, en sloop toen voorzichtig weg toen de zaal zich vulde met gasten.
En ik wachtte. Ik wachtte op een harde vloek, een kreet van ontzetting, een gil, tumult, een verontwaardigde gast voor mijn neus: ’Wat heeft dit te betekenen, leg dit maar ‘ns uit, mijn geld terug, gek.’ En ik bereidde me voor op een preek, een uitbrander van de manager. Ik zag mijn bebloede pleister al naast het worstje/pancake/roerei op het ontbijtbordje van de gast liggen. Ik zag mijn ontslagbrief al voor me liggen, naast die flauwgevallen gast. Dit was het dan.
Maar, er gebeurde niets. Er klonk geen kreet, geen vloek, geen gil van ontzetting. Er was helemaal niets aan de hand met het ontbijt die ochtend. Maar ik denk nog altijd: waar is die pleister toen gebleven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten