Voor het verdwijnt

In de cd-speler van de auto die je had gekocht,
zat nog een cd van de vorige eigenaar: Duitse
Schlagermuziek. Je zat gelijk weer in de walsen
van je jeugd, de ZDF en de ARD van de zaterdag-
avond. Het publiek klapte altijd mee, Duitsers.

Je vader zag je de eerste weken van de zomer niet,
dan zat hij binnen en haalde uit een bodemloze bak
gekleurde fiches waarmee hij het rooster toverde
voor alle docenten en alle vakken en alle uren, inclusief
de vakanties van de school, voor het hele jaar,
Nee, de computer bestond nog niet.

Je herinnert je nog een museumbezoek, waar de
scholieren, jij dus ook, na tien minuten alweer naar
buiten wilden:  ze hadden het al gezien,
ze hadden alles al gezien, ze hadden genoeg gezien,
ze wilden naar buiten.

Van toen je op kamers ging herinner je je nog
dat je niet wist of je er lang wilde blijven, en
dat je het beslist niet te gezellig wilde maken,
daarom. De schildering die je op de muur had
gemaakt, liet je verdwijnen onder de witkalk.