Op naar Tenerife – of toch niet

Ze had in het voorjaar alles al vergeleken, waar was het mooi, waar warm, waar was wat te doen, hoeveel sterren, hoe ver lopen was het strand, en wat koste het, en was er een wel een zwembad bij. Ze had geboekt, een vliegticket, retour, een hotel met ontbijt, kortom een compleet arrangement. Het was al met al een behoorlijke smak geld, maar ze had het verdiend, ze mocht ervan gaan genieten. Ze maakte het geld over en keek naar de afschrijving. Toch iets meer geld dan ze van plan was om uit te geven. De zeelucht zou haar goed doen, en de zon ook. Goed voor haar huid, goed tegen haar eczeem. Zou ze eindelijk een tijdje verlost zijn van die vlekken en bulten in haar gezicht en armen. En die eeuwige branderige jeuk. De zee!  Ze kreeg er nu al een beetje vakantiegevoel van, ze voelde zich licht, ze vloog nu eigenlijk al een beetje.

De dagen voor vertrek had ze alles voor mekaar. Ze had een nieuwe tas gekocht, de afmetingen waren conform de regels van de handbagage. Ze had nieuwe kleren gekocht, en alles ingepakt. Ze had een lijstje om af te vinken, paspoort, verzekering en de boardingpas. Ze was op alles voorbereid. Ze stuurde op de dag van vertrek haar auto ruim van tevoren naar Düsseldorf Airport, lang parkeren, dat was toch weer 160 euro erbij, enfin, op naar de vertrekhal. Kom maar op met die vakantie. Er was nog tijd om koffie te drinken. Haar waterflesje wierp ze in een afvalbak, dat ding mocht immers niet mee, hopla. Mensen kijken was altijd een leuke bezigheid op luchthavens. Al die nationaliteiten. Ze voelde zich nu al opgenomen in die wereld. Ze ontspande in een razendsnel tempo.

Vakantie was al dat geld en die moeite toch meer dan waard. Ze keek in haar telefoon naar de laatste whatsappjes. Wat zou ze terug appen, een zonnetje met een zonnebril op, leek haar afdoende. Ze luisterde naar de oproepen in de hal. Ze besloot om maar ‘ns naar de gate te gaan, het was tijd. Ze keek naar de schermen voor de vertrekinformatie. Haar vlucht stond er niet op. Geen Tenerife. Ook niet op een ander scherm. Ze haalde haar boardingpas nog maar ‘ns tevoorschijn: daar stond het toch echt: vertrek 12.30 uur gate 9. Had ze maar een man die dat voor haar kon uitzoeken en haar geruststellen. Ze moest ook alles alleen doen, want ze had geen man. Nooit gehad ook. Dat was haar leven. Zij had die bulten, die vlekken, dat eczeem. En geen man. Ze kreeg het warm, waar bleef die informatie op dat scherm nou? Op haar mobiel kon ze het ook al niet vinden. Ze schouderde haar tas en besloot naar een informatiebalie te gaan. Haar vakantiegevoel begon nu ook al weg te ebben, he, verdikkie, en het ging net zo goed. Ze krabde aan haar elleboogholtes en haar hals, ze krabde tot ze bloed zag. Die jeuk at haar haast op. Hopelijk zag niemand het.

‘Flughafen Düsseldorf?’ Flug TFN109? Sicher? Had die informatiedame gevraagd, ‘Nach Tenerife? en ze klikte in haar computer, aber dann sinds Sie hier am falschen Flughafen. Die Flug die Sie meinen ist von Flughafen Weeze, eine Stunde fahren von hier.’

Ze hoorde de woorden en hapte naar adem. De betekenis drong langzaam maar trefzeker als een gloeiend mes tot haar door: verkeerde plaats, ze was op de verkeerde plaats. Die afstand ging ze nooit meer halen, over een uur vertrok dat ding al. Ze zonk in een put, ze zag de mond van de baliemedewerkster bewegen, ze hoorde de oproepen. Ze keek door de ruit naar buiten. Daar stonden ze geparkeerd, de vliegtuigen naar die andere wereld. Kijk ze glanzen. Het werd wazig voor haar ogen, ze voelde haar gezicht kloppen. Hoe had dit kunnen gebeuren, de paniek overmande haar. Er klapte achter haar een loodzwaar gietijzeren hek dicht. Dit was het.  Ze viel, ze viel, hoe kon ze het nu anders omschrijven, ze viel, ze tuimelde diep de afgrond in. Onbereikbaar voor grijpende handen en stemmen. Weg was ze. Ze viel.