Ze had in het voorjaar alles
al vergeleken, waar was het mooi, waar warm, waar was wat te doen, hoeveel
sterren, hoe ver lopen was het strand, en wat koste het, en was er een wel een
zwembad bij. Ze had geboekt, een vliegticket, retour, een hotel met ontbijt,
kortom een compleet arrangement. Het was al met al een behoorlijke smak geld,
maar ze had het verdiend, ze mocht ervan gaan genieten. Ze maakte het geld over
en keek naar de afschrijving. Toch iets meer geld dan ze van plan was om uit te
geven. De zeelucht zou haar goed doen, en de zon ook. Goed voor haar huid, goed
tegen haar eczeem. Zou ze eindelijk een tijdje verlost zijn van die vlekken en
bulten in haar gezicht en armen. En die eeuwige branderige jeuk. De zee! Ze kreeg er nu al een beetje vakantiegevoel
van, ze voelde zich licht, ze vloog nu eigenlijk al een beetje.
De dagen voor vertrek had ze
alles voor mekaar. Ze had een nieuwe tas gekocht, de afmetingen waren conform
de regels van de handbagage. Ze had nieuwe kleren gekocht, en alles ingepakt.
Ze had een lijstje om af te vinken, paspoort, verzekering en
de boardingpas. Ze was op alles voorbereid. Ze stuurde op de dag van vertrek
haar auto ruim van tevoren naar Düsseldorf Airport, lang parkeren, dat was toch
weer 160 euro erbij, enfin, op naar de vertrekhal. Kom maar op met die
vakantie. Er was nog tijd om koffie te drinken. Haar waterflesje wierp ze in
een afvalbak, dat ding mocht immers niet mee, hopla. Mensen kijken was altijd
een leuke bezigheid op luchthavens. Al die nationaliteiten. Ze voelde zich nu
al opgenomen in die wereld. Ze ontspande in een razendsnel tempo.
Vakantie was al dat geld en
die moeite toch meer dan waard. Ze keek in haar telefoon naar de laatste whatsappjes.
Wat zou ze terug appen, een zonnetje met een zonnebril op, leek haar afdoende.
Ze luisterde naar de oproepen in de hal. Ze besloot om maar ‘ns naar de gate te
gaan, het was tijd. Ze keek naar de schermen voor de vertrekinformatie. Haar
vlucht stond er niet op. Geen Tenerife. Ook niet op een ander scherm. Ze haalde
haar boardingpas nog maar ‘ns tevoorschijn: daar stond het toch echt: vertrek
12.30 uur gate 9. Had ze maar een man die dat voor haar kon uitzoeken en haar
geruststellen. Ze moest ook alles alleen doen, want ze had geen man. Nooit
gehad ook. Dat was haar leven. Zij had die bulten, die vlekken, dat eczeem. En
geen man. Ze kreeg het warm, waar bleef die informatie op dat scherm nou? Op
haar mobiel kon ze het ook al niet vinden. Ze schouderde haar tas en besloot
naar een informatiebalie te gaan. Haar vakantiegevoel begon nu ook al weg te
ebben, he, verdikkie, en het ging net zo goed. Ze krabde aan haar
elleboogholtes en haar hals, ze krabde tot ze bloed zag. Die jeuk at haar haast
op. Hopelijk zag niemand het.
‘Flughafen Düsseldorf?’ Flug
TFN109? Sicher? Had die informatiedame gevraagd, ‘Nach Tenerife? en ze klikte in haar computer, aber dann sinds Sie hier am falschen Flughafen. Die Flug die Sie
meinen ist von Flughafen Weeze, eine Stunde fahren von hier.’
Ze hoorde de woorden en hapte
naar adem. De betekenis drong langzaam maar trefzeker als een gloeiend mes tot
haar door: verkeerde plaats, ze was op de verkeerde plaats. Die afstand ging ze
nooit meer halen, over een uur vertrok dat ding al. Ze zonk in een put, ze zag
de mond van de baliemedewerkster bewegen, ze hoorde de oproepen. Ze keek door
de ruit naar buiten. Daar stonden ze geparkeerd, de vliegtuigen naar die andere
wereld. Kijk ze glanzen. Het werd wazig voor haar ogen, ze voelde haar gezicht
kloppen. Hoe had dit kunnen gebeuren, de paniek overmande haar. Er klapte
achter haar een loodzwaar gietijzeren hek dicht. Dit was het. Ze viel, ze viel, hoe kon ze het nu anders
omschrijven, ze viel, ze tuimelde diep de afgrond in. Onbereikbaar voor grijpende
handen en stemmen. Weg was ze. Ze viel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten