zondag 25 september 2016

Ze had voor een blootblad geposeerd



Ze had voor een blootblad geposeerd,
toch wel erg bekend, ze lag te kijk
bij de Bruna, bij de kiosk op het station:
borsten, het hemelpoortje, alles.
Ze deed met die andere blote meiden
alsof ze een eindexamenklas was, die poses,
die setting, in dat schoolbankjes-decor,
dat zag de lezer dan graag, had de redactie
gedacht, maar het was het geld dat ‘t ‘m deed.
Toch, haar vriend verliet haar kort daarop.
Daarna was ze gevraagd voor de kerk,
als Maria, ze stond daar uren,
met een pop in haar armen,
van top tot teen in doeken gehuld.
Kijk, daar staan ze, in die nis.



zaterdag 17 september 2016

Ze hoopte dat alles zo zou blijven



Ze hoopte dat alles zo zou blijven,
zou blijven zoals het was.
Steeds dezelfde leerlingen,
in steeds dezelfde klas.
En dat haar buurjongen niet zou verhuizen,
en dat haar ouders gingen voor eeuwige trouw.
Dat haar vriend haar vriend zou blijven,
en haar nooit verlaten zou.
En dat haar collega nooit elders
solliciteren zou. Ze wilde dat
alles zou blijven zoals het was.

Ze hoopte dat alles zo blijven zou.
Dat het feestje geen einde hebben zou.
Dat die zomer eindeloos duren zou,
dat de winter eindeloos duren zou
en nooit zou overgaan, hoogstens dan
vooruit, in een eindeloze zomer,
die nooit zou overgaan, hooguit dan in –
Ze hoopte dat het einde uit zou blijven,
ze hoopte op de eeuwigheid,
en dat die altijd blijven zou.

dinsdag 13 september 2016

Kommetje krekels



Had het gister helemaal gehad met die zomer,
die zon en die alom vertegenwoordigde insekten
en kocht een zakje gedroogde krekels.
Tien gram, licht gekruid met o.a. Chili peper
en wat kruiden- zonder- naam, 3 euro 50.
Pilsje erbij voor de zekerheid, maar krekels,
ze tsjirpten niet en waren wat droog misschien,
minder bite dan een borrelnoot, kraakten
minder dan een kroepoekje, maar toch minder
afschrikwekkend dan, pakweg, een handje meelworm.
Nee, krekels, leuke end-of-summer-snack.
Ik had mijn daad gesteld,
laat nu die herfst maar komen.

zaterdag 3 september 2016

Eerste kastanjes


Gisteren, amper september, de eerste kastanjes geraapt.
’s Avonds om negenen, de lamp al aangedaan.
Vanochtend, per ongeluk, mijn schoen
op een krekel gezet. Het was waarschijnlijk
de laatste: het werd stil in de tuin.

Bladeren kleuren in geel en rode tinten.
De zon jaagt het laatste zoet de druiven in.
Onrust kriebelt: er moet een bief geschreven, 
er wacht nog een gedicht, een boek moet uit. 
Er moet in huis worden geklust, er moet geïsoleerd.
Maar morgen wacht eerst, ze is al oud en vergeet
steeds meer, mijn moeder een bezoek.