De gokker

In de weerspiegeling van de ruit zie ik een man

de trap oplopen en naar binnengaan.

Hij loopt snel, gehaast, misschien is hij te laat.

Ik ben het zelf. Mijn ogen ontmoeten de mijne.

De blik ontwijken heeft geen zin:

ik moet naar binnen toe.

En ik ben te laat, maar dat ben ik continu.

De haast zit in mijn voeten, ik ben op weg,

ik heb een drang en zoek mijn cocon.

De lampjes knipperen warm naar mij,

ik kleur rood. Ik bestel bier, er is een gemis,

ik gok, er is een gat in mijn ziel,

een leegte die moet gevuld.

Mijn ogen priemen over het glas.

De roes hangt om mij heen, ik ben alleen,

maar ben dat al mijn leven lang.

Hier voelt het zoet, hier voelt het warm.

Ik druk op een knop, ik treed het vacuüm in.

Mijn blik vernauwt, ik druk op die knop.

Die knop, die lichtjes, de reden dat ik hier ben.

De kersen op een rij, ik dompel me onder,

Drie citroenen, drie meloenen op rij.

Ik druk met mijn linker duim,

steeds met mijn linker duim, dat moet,

dat moet, dat is die dwang.

De lampjes en de lichten zijn er voor mij.

Ik ben alleen, maar ben dat al heel lang.

Dit is een speelhal, maar het is geen spel

het is ernst, ik ben verdoofd, ik verlies.

Mijn geld is op, ik moet naar buiten toe,

de wereld in. Ik loop de trap af, gehaast

zoals ik kwam. En met gebogen hoofd.

Ik denk dat ze het aan me kunnen zien.