Iedereen is
er nu, je wordt herdacht - gedachten dwalen af.
Je had je
je toekomst misschien anders voorgesteld.
Iets met
vrouw en kind en een betrekking voor het leven.
Maar je
geest moest waaien, en die waait hier nu nog:
Je was
dwars, je bood verzet, waarvoor dank,
Je bent er
niet meer, maar je naam is hier nu in brons.
Het verlies
van jou, dat gaat nooit verloren.
Het grint
knerpt, die bloemen zijn voor jou.
Het
monument, een muur, drie bankjes en een plantenbak
het
ontwerp, dat was echt niet jouw ding.
Maar de
meerkoeten zo dichtbij, daar hield je wel van.
En dat het
licht zo mooi weerkaatst op het water,
ook al zit
er vandaag een rouwrandje aan.
De tekst 'Heer, help mijn land, ik kom wel terecht',
dat was ook
niet jouw tekst. Maar je wist wel:
verzet
begint niet met grote woorden.
Jij was
meer van het doen.
Jij was
dwars, je bood verzet, waarvoor dank.
Het leven hier
hervat zijn gang, de stilte gonst nog na.
Bekenden
groeten mekaar. Jammer dat jij er niet bij kunt zijn.
Dan hadden
we kunnen afspreken: bedankt, tot volgend jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten