Wat moest
je nou met dat pistool, sodomiet!
Heb je nou
je zin, bedwants, met je snorretje.
Wilde je
door dat duel zo je plekje in de geschiedenis?
Je hebt de
zon van Rusland gedoofd, je hebt,
de buurman
van God naar God geschoten,
en en passant, Neerlands blazoen besmeurd.
Poesjkin je
bent dood. Maar Poesjkin, je leeft!
Poesjkin!
Op die camping ergens diep in Frankrijk,
luisterde
ik, drie cd-lig lang, naar je Jevgeni Onegin.
En, ook al
kende ik de tekst, en wist ik wat ging
komen,
toch liet
ik een traan bij het eind - het lot, het verdriet,
tjak, rechtstreeks naar mijn hart,
onontkoombaar.
Want ook ik was ooit een Jevgeni en ook ik had ooit
een Tatjana
lief - en heb haar natuurlijk verloren.
En heb ik
het van jou, 'hoe dichter bij de hemel,
hoe kouder'?
het paste
gelijk zo. Het zat als gegoten, ondanks
dat je zo
ver weg was in afstand en tijd.
Poesjkin, mijn
enige ingezonden brief in het NRC, ooit,
betrof jou,
en je verwisseling met Czar Poetin, godbetert!
Maar
Alexander, ik heb het voor je opgenomen
en
rechtgezet. Graag gedaan, en we schrijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten