'k Ben dichter, maar zit nu zonder Corrie - bij het afscheid van Corrie Folkersma

'k Ben dichter, maar zit nu zonder Corrie.

Zij gaat met pensioen en laat mij het ongewis

wat weet een dichter nou van wat praktisch is?

Zeg je Corrie, dan zie je de Deventer poëzie.  

Wie maakt nu de afspraken, wie enthousiasmeert?

Wie schenkt nu de wijn, de boekenbon en de Deventer Koek?

Wie onthaalt nu de artiesten, wie zwaait uit het cultureel bezoek?

Wie schrijft, wie mailt, wie is gastvrij en wie fotokopieert? 

'k Ben dichter, maar zit nu zonder Corrie.

Het is een gemis en het is enkel de dorst die rest

Men zegt: iedereen is vervangbaar, het zal best.

Men zegt, don't worry, maar ik zit nu mooi zonder Corrie. 

Ik schrijf thuis mijn vers en lees het bij La Perla voor.

Eén stoel blijft dwingend leeg: Corrie was here

Ik denk grimmig waar doe ik het nu allemaal voor?

En ik vul de leegte met bitter gelach en dito bier.



Corrie Folkersma was, behalve bibliotheekmedewerker, de drijvende kracht achter het Deventer Dichterscafe, en ze ging met pensioen. Vandaar dit afscheidsgedicht.

Poesjkin 'niet je ziel moet zuiver zijn, maar je stijl'

Georges D'Anthès, ongelooflijke lul, klootzak dat je bent!

Wat moest je nou met dat pistool, sodomiet!

Heb je nou je zin, bedwants, met je snorretje.

Wilde je door dat duel zo je plekje in de geschiedenis?

Je hebt de zon van Rusland gedoofd, je hebt,

de buurman van God naar God geschoten,

en en passant, Neerlands blazoen besmeurd.

 

Poesjkin je bent dood. Maar Poesjkin, je leeft!

Poesjkin! Op die camping ergens diep in Frankrijk,

luisterde ik, drie cd-lig lang, naar je Jevgeni Onegin.

En, ook al kende  ik de tekst, en wist ik wat ging komen,

toch liet ik een traan bij het eind - het lot, het verdriet,

tjak, rechtstreeks naar mijn hart, onontkoombaar.

Want ook ik was ooit een Jevgeni en ook ik had ooit

een Tatjana lief - en heb haar natuurlijk verloren. 

En heb ik het van jou, 'hoe dichter bij de hemel, hoe kouder'?

het paste gelijk zo. Het zat als gegoten, ondanks

dat je zo ver weg was in afstand en tijd.

Poesjkin, mijn enige ingezonden brief in het NRC, ooit,

betrof jou, en je verwisseling met Czar Poetin, godbetert!

Maar Alexander, ik heb het voor je opgenomen

en rechtgezet. Graag gedaan, en we schrijven!

Verzetslaan 4 mei Dodenherdenking -

De stadse ruimte - een waterspiegel aan het stille plein.

Iedereen is er nu, je wordt herdacht - gedachten dwalen af.

Je had je je toekomst misschien anders voorgesteld.

Iets met vrouw en kind en een betrekking voor het leven.

Maar je geest moest waaien, en die waait hier nu nog:

Je was dwars, je bood verzet, waarvoor dank,

Je bent er niet meer, maar je naam is hier nu in brons.

Het verlies van jou, dat gaat nooit verloren.

Het grint knerpt, die bloemen zijn voor jou.

Het monument, een muur, drie bankjes en een plantenbak

het ontwerp, dat was echt niet jouw ding.

Maar de meerkoeten zo dichtbij, daar hield je wel van.

En dat het licht zo mooi weerkaatst op het water,

ook al zit er vandaag een rouwrandje aan.

 

De tekst 'Heer, help mijn land, ik kom wel terecht',

dat was ook niet jouw tekst. Maar je wist wel:

verzet begint niet met grote woorden.

Jij was meer van het doen.

Jij was dwars, je bood verzet, waarvoor dank.

Het leven hier hervat zijn gang, de stilte gonst nog na.

Bekenden groeten mekaar. Jammer dat jij er niet bij kunt zijn.

Dan hadden we kunnen afspreken: bedankt, tot volgend jaar.

 

Vier Mei - berijmde versie

De stadse ruimte - een waterspiegel en het stille plein.
Iedereen is er nu, je wordt herdacht - gedachten dwalen af

Er was oorlog, maar je bood verzet, je dacht niet aan het graf.

Je naam is in brons. Het grint knerpt, die krans zal wel voor jou zijn. 

Het monument, een muur, drie bankjes en rechts een afvalbak

een trapje naar omlaag, de oever strak en recht

Daar de tekst  'Heer, help mijn land, ik kom wel terecht'.

Er trekt een huiver door je heen, je wist dat er iets ontbrak. 

Het leven hervat zijn gang, de stilte gonst nog in je oren.

Je groet een bekende, de namen willen maar niet uit je hoofd.

Je kijkt nog achterom, je spreekt af tot volgend jaar, beloofd.

Dit verlies hier, je weet het zeker, dat gaat niet verloren.