Export van duinen

                          

Als ik zie dat het vrachtschip Confianza twee duinenrijen vervoert,
ja, dan begin ik me toch wel wat zorgen te maken over de veiligheid,
qua klimaat en zeespiegelstijging, van het land. 

Foto's: Maria Willems

Kunst kijken bij Burnside Skatepark, Deventer

 

We gingen kunst kijken. Ik had een flyer zien liggen van een Art installation by Bambí Benkö. En die was in Skatepark Burnside. En we gingen dus naar Skatepark Burnside, aan de Sint Olafstraat 6 in Deventer. En bij kunst kijken, denk je aan statige gebouwen met daarin rustige zalen met witgeverfde muren, waar het licht zacht gefilterd op de kunstwerken schijnt, waar de bezoekers oud, grijs, kaal en slecht ter been zijn, en waar je alleen een kuchje hoort en wat geschuifel. En je moet natuurlijk entree betalen, 10 euro ben je zo kwijt, als je geen Museumkaart hebt.

Maar. We gingen dus naar Burnside, aan de Sint Olafstraat. En die bevindt zich aan de rand van het industrieterrein, aan de eerste havenarm. Een zeer interessant, dynamisch gebied. Een stadsdeel in ontwikkeling, met een hele toekomst voor zich. En wat we vandaag zagen daar, is die toekomst lenig, informeel, acrobatisch, behendig, soepel, soms luidruchtig en een tikje riskant en avontuurlijk, maar ook erg sociaal en gezellig. Maar wat ik wou zeggen, je betaalt dus geen entree, je mag gewoon gratis naar binnen, kunst kijken.

We kwamen dus voor de kunst van Bambí Benkö, daarover zo meteen meer, maar eerst: de skaters. Als je binnenkomt in het Skatepark word je eigenlijk gelijk helemaal overrompeld door de energie die daar in die ruimte rondgaat. Overal wordt geskate. Overal suizen skaters links, recht, boven, beneden. En dan wenden en keren ze weer plotseling, en komen ze terug. En overal liggen hun planken, soms op hun rug, de wieltjes in de lucht, dan weer tegen de muur, naast de inbus-paal. En je moet wel je ogen openhouden in het skatepark, want anders zoeft of duikt er plotseling een skater vlak voor je langs.

En de hal is ook niet geluidloos, vrij ongebruikelijk voor een ruimte waar kunst geëxposeerd wordt: een dreunende beat begeleidt de skaters – de waaghalzen.

Waaghalzen? Ik stond even tussen de skaters, boven op de rand van de ramp, de plek waar je start. En starten is hier dus: met je plankje onder je voeten stort je je ongeveer twee meter de diepte in, verticaal, geen zacht glooiende helling. Spectaculair. En ja, er wordt ook gevallen. Dat hoor je, dan klapt er een plank. Maar ik heb niemand horen piepen. Bijna iedereen droeg een helm en kneecaps en pols- en elleboogbeschermers. En de ouders die vanaf de kant toekeken, maakten ook niet een overbezorgde indruk. Het Skatepark van Burnside is een geslaagde mix van speeltuin, sporthal, circus, levensschool, gezellige horeca en vooral: een community.  Er was vooral fun.

Skatepark Burnside is een geslaagde mix van speeltuin, sporthal, circus, levensschool, gezellige horeca en een community.

En dan waren we hier ook nog ‘ns op een wedstrijddag, de Broekie Cup werd vandaag verreden. De spreekstalmeester deed zijn aankondigingen en verslag, helemaal in stijl vanaf een skateboard, een bewegend skateboard. Hoe die wedstrijden in mekaar staken, dat ontging mij een beetje, ik kwam hier voor de kunst, nietwaar?

De Kunst. Want daar kwamen we voor. Wat was er te zien en waarom?

We hebben de vier kunstwerken bekeken die Bambí Benkö daar had opgehangen. Maar eerlijk gezegd: het was vechten om de aandacht voor die kunstwerken, want ze hingen dus in de skatehal. En alle aandacht ging dus naar de skaters die er links en rechts voorbij zoefden.

Uit de flyer:

Het skatepark wordt gevuld met een installatie van meerdere opblaasbare lichtsculpturen en de hal wordt gehuld in gekleurd licht. Zo probeert de kunstenaar de ruimte van een stoere, harde en vrij ‘masculiene’ plek te veranderen in een zachtere, dromerige en ‘feminine’ space.

De kunstwerken waren een soort zeppelinachtige constructies, met daarin lichtjes. En die hingen aan het plafond. Niet onaardig. Maar. Ik viel over de motivatie van de kunstenaar. Hoezo moet de ruimte veranderd worden in een zachtere, dromerige en ‘feminine’ space?

Ik had net hiervoor een jonge skatester zich naar beneden zien storten vanaf de startplek met haar plankje: gebrand op de BroekieCup, dat zag je. Ik denk niet dat zij heeft gedacht aan zachtheid en dromerigheid. Zij wilde actie en een goede prestatie neerzetten. Zij wilde een leuke zaterdagmiddag.

Dus. Eindconclusie: de Sint Olafstraat in Deventer is een aanrader. Niet alleen is daar het Skatepark en het gezellig café van Burnside, maar schuin tegenover bevindt zich ook Fietslokaal De Meet. Werkplaats, winkel en wielercafé. En weer daarnaast oefent het kindercircus. Waar je je drankje wordt aangereikt door een acrobate op een eenwieler. 

En de kunst in Burnside? Goed bedoeld maar wel een tikje idealistisch en ideologisch.

 

 

Sonnet met Schaeffer- en Parkervulpen

Verdacht

Ja, dat waren wij. Dat hebben wij gedaan: die beschieting van die ambulances. En van die mensen erin ja. Hulpverleners zegt u? Hm, wij denken daar anders over.  

We kunnen allemaal wel een rode halve maan, groen kruis, geel kruis of rood kruis, of de hele regenboog op onze auto schilderen, maar dat betekent niet dat je dan zomaar overal ineens mag gaan rijden hier in Gaza, daar gaan wij over.

Wij gaan over de veiligheid. En die ambulances en die hulpverleners vonden we verdacht. Ineens afwijken van de route, dat is verdacht. En dan doen wij ons werk: we schieten. We schieten op verdachte voertuigen. En dan kun je wel in een auto rijden met een rode halve maan erop, en dan kun je zelf wel gekleed gaan als verpleegkundige met emblemen en alles, maar dan knallen we je overhoop. Moet je maar niet verdacht gaan lopen doen, met z’n veertienen.

En als we iets verdachts vinden, dan pakken we door. Dus veertien terroristen hebben we onschadelijk gemaakt. En ook hun ambulances hebben we aan gort geschoten. En daarna hebben we het hele zooitje, auto’s, terroristen, onder de grond geschoven met bulldozers. Verpletterd, gedumpt. Zand erover, zogezegd.

Respectloos? Zo zien wij dat niet. Wij gaan hier voor de veiligheid. Een terrorist is een doelwit, ook als hij vermomd gaat als hulpverlener.  Wij gaan dan tot actie over. Naar de Filistijnen ermee. Oorlogsmisdaad? Misdaad tegen de menselijkheid?  Nou moet je wel gaan oppassen met wat je zegt. We hebben ze toch een graf gegeven, koffie?

 

Boxbergerweg, Deventer

Als je op zaterdagavond over de Boxbergerweg rijdt,
dan neem je die met twee wielen over de stoep.
Als je op zaterdagavond over de Boxbergerweg rijdt,
dan doe je je dat met je Golf gti of met je Range Rover,
suv. Maar hoe dan ook, je doet het snel en gehaast,
en je geeft gas, je trekt op en je geeft veel gas.

Als je op de Boxbergerweg fietst, dan doe je dat
op je fatbike. En ook daarmee fiets je over de stoep.
Als je op de Boxbergerweg loopt, dan ben je gehuld in
streetwear: je hoodie, cap en Cargobroek, urban style.
Als je op de Boxbergerweg chillt, dan rook je,
je peuken verzamelen zich in de goot en op de stoep.

Als je op de Boxbergerweg bent, chill je met je matties,
bij de kapper, vijf stuks, of bij het Lahmachun Huis.
Als je op de Boxbergerweg bent, dan koop je je
blikjes Lech, Tyskie en worst bij de Polski Sklep.
Als je op de Boxbergerweg bent, dan koop je
je flesje Vodka bij slijterij Promile, voorheen Lavi.

Als je op de Boxbergeweg fastfood wilt, dan hang je
op de stoep voor het Lahmachun Huis of Anadolu Eethoek.
Voor een vers gesneden Eland of Waldkorn: Terpstra,
voorheen Wessels, waar langs de zijgevel het afval van jaren
zich ophoopt, waar de haastige klant half op de stoep parkeert
waar de matrassen gedumpt worden naast de container.

Boxbergerweg, waar je een tattoo kunt laten zetten in
voorheen een slijterij, voorheen een hifizaak. Boxbergerweg,
waar de kraakpanden en rotte kiezen plaatsmaakten voor
kapper en Expert. Boxbergerweg, waar de Evangelische
Boekwinkel nu Sushi World is. En Haverkamp werd Kruidvat,

Boxbergerweg, waar 7Smart een uitgebreid assortiment heeft
aan hoogwaardige producten om de geest te verruimen en de
zintuigen te verrijken. Boxbergerweg, waar de tabakswinkel
ermee gestopt is (de rokers kochten hun waar over de grens).
Boxbergerweg, waar je je blikje fris per tray of pallet koopt bij R&K
(voorheen Raymond Mode). Boxbergerweg waar op de plek van
bloemenzaak Iris, nu een huisarts zit. En woonde Heleen hier niet?

Boxbergerweg, met je te lage onderdoorgang voor vrachtwagens
bij het spoorwegviaduct. Boxbergerweg, je doet net niet mee met de
nieuwe rotonde, Boxbergerweg, met je eenrichtingsverkeer,
Boxbergerweg waar aan fietsers komend uit de Borgelerstraat
nooit voorrang verleend wordt. Boxbergerweg met je eeuwig
smerige goten. Boxbergerweg, waar maar twee bomen willen groeien.

Boxbergerweg, waar de Action net niet gevestigd is maar wel
een Zeeman en een Ter Stal, naast de Syrische Kledingherstel.
Boxbergerweg waar de schoenmaker stopt met kinderschoenen,
Waar kinderdagverblijf De Zandloper in voorheen Ad Peters zit.
Boxbergerweg, waar de zijstraat, Halvestraat heet en de knik, De Knik. Boxbergerweg, waar nooit iemand een bezem ter hand neemt.

Boxbergerweg, waar ik bijna thuis ben.

 

Zonsverduistering

 

De maan schoof voor de zon, nam er een hapje uit,
rechtsboven, en hapte langzaam verder. Met als
resultaat dat de zon op de maan ging lijken,
de zon werd een sikkel, of ‘lag relaxt op z’n rug’,
aldus mijn vrouw. Later zag ik dat de zon belletjes
naar boven leek te bluppen, gelijk een vis,
voordat ze haar ronde vorm weer terug kreeg.
Ik borg mijn Eclipse-viewer weer op in de la.

En ik moest denken aan 11 augustus 1999,
Toen we de Totale Zonsverduistering ondergingen,
in Arleuf, Frankrijk. De vogels vielen stil, de schaduw
van de bladeren vertoonden zich half op de grond.
Wij waren het middelpunt van tijd en plaats, we keken
naar de hemel en vielen ook stil. Het werd koud.
Wat ging er gebeuren? Kwam dit wel weer goed?

We keken naar boven, de vogels lieten weer van zich horen,
de blaadjes werden weer heel. We gingen naar Le Cornemuse,
het restaurant van het dorp. Daar dronken we opgelucht
een drankje met de Patron: op de goede afloop.

 

Biënnale Venetië 1997

We waren vanwege de Biënnale
naar Venetië gegaan. Het was zomer,
dus retedruk en duur, je sloot de rij.
Je portemonnee was je gelijk al kwijt.

De kunst, zo had je het nog nooit gezien.
Je tuimelde van meesterwerk naar sensatie.
Je ogen jaagden door de catalogus
Dit was dus waar men altijd over sprak.

Dit waren de Gardini paviljoens
Zwitserland, Zuid-Korea, Nederland
Je zag het, maar je wist niet wat je zag.

En Arsenale benam je de adem.
De vaporetto voer je door het decor
terug naar tent, primusbrander en bier in blik.