Herfstochtend in Deventer, Oost-Indische kers en paddenstoel

  

Foto's: Maria Willems
 

Dagboek gevonden in Bed and Breakfast

In de boekenkast van de Bed & Breakfast stonden tussen Tessa de Loo, jaargangen van een historisch vereniging, Pastoor Poncke, Kerewin, Rotterdam in de wederopbouw, Het totale kamerplantenboek en Jannetje Visser-Roosendaal, enkele dagboeken en persoonlijke spullen van de dochter van de verhuurder.

Wat deden die hier, het kon toch niet de bedoeling zijn dat een gast, een bezoeker dit vond en ging lezen? Dit was toch al te privé? Dit laat je toch niet zo slingeren? Hier ben je toch zorgvuldig mee?

Dus ging ik lezen. En de dagboekschrijfster bleek een min of meer bekende documentairemaakster, ik kende die naam. En als adolescent vertrouwde ze haar dagboek toe dat ze het eigenlijk wel vervelend vond dat ze nog steeds gezien werd als klein meisje, terwijl ze toch inmiddels een jonge vrouw was.

31 oktober en 1 november

Je had je portie microfoons wel gezien, of wat is het, gehoord, afgelopen weekend. Dat begon vrijdagmiddag al bij de boekpresentatie van Marten Heijs in boekhandel Praamstra in Deventer. Het boek De Grote Zwaaier, is een erg aantrekkelijke bundel, en daarom waren er ook eigenlijk veel te veel geïnteresseerden tussen de boeken, je vroeg je af of er wel boeken genoeg waren voor iedereen.

Er werden twee van de 44 korte verhalen voorgelezen. En ik kende ze allebei nog van toen ze gepubliceerd werden op zijn blog. Fijne verhalen.

In de stukjes van Marten wordt een prettige wereld opgeroepen, die soms een beetje raadselachtig is. Er komen personages in voor die je zelf ook graag zou willen tegenkomen. Er zijn dialogen waar je ook aan had willen deelnemen. De situaties zijn klein, maar daarin schuilt juist een wereld die je met een glimlach achterlaat.

Marten schrijft al een tijdje. In 2013 was Marten Heijs met zijn blog de winnaar van de Blogparel, een internetprijs voor blogs. De jury noemde toen zijn aan Simon Carmiggelt denkende stijl, een terechte winnaar. En nu is er dus een fysiek boek.

Misschien nog aardig om te noemen. Marten is Deventenaar, heeft daar de Bibliotheek Academie gevolgd, was daar klasgenoot van Maria, en was toen… het vriendje van Maria. Nou ja zeg. De wereld is klein, en Deventer in het bijzonder.

 

Zaterdag bezochten we het Americana Festival Take Root in de Oosterpoort in Groningen. Take Root en ik gaan al een lange weg terug, de allereerste editie werd gehouden in De Smelt te Assen in 1998, en daar was ik bij. Toen waren er 17 acts, en nu 24, verdeeld over 6 zalen in De Oosterpoort. Maar, eerlijk gezegd, wat me vooral is bijgebleven na afloop: het gevoel meer gemist dan gezien te hebben.

Want: ook hier was het druk, te druk. Er was eenvoudigweg in elke zaal te weinig ruimte voor alle fans. Er waren rijen, of het was vol, helaas.

Gelukkig hebben we het optreden van Alela Diane wel helemaal gezien, en ook dat van Horsebath en Frazey Ford.

Wat mij dit keer ook weer zo stoorde, beste mede festival bezoeker: de adembenemende luchtjes die men mee schijnt te moeten nemen de warme zaal in: de overdaad aan parfum, de asbakluchten, de hinten van komijn - en binnen kun je geen kant op.

Psychiatrie

Hij vertelde dat toen hij voor de allereerste keer een afspraak had in de polikliniek in de stad, dat hij drie keer een rondje om het gebouw liep, voordat hij naar binnen durfde te gaan. Hij hoopte maar dat hij geen bekende zag, of dat een bekende hem zou zien.

Een boekje omdat mijn moeder vandaag 1 jaar geleden overleden is

 

Van Maria keeg ik vandaag een handgemaakt (haar handen dus) boekje, oplage:1 exemplaar, over mijn moeder. Het kleinood meet 9 x 6 x 1 centimeter, heeft een gebonden binnenwerk dat een slag kleiner is, en is voorzien van een stevige hardcover.
Ik zal een mooie plek zoeken voor dit fijne aandenken.

Zelfportret van Anton Valens in Museum MORE in Gorssel

 

Anton Valens. Ik ben een groot liefhebber van zijn werk. Wat heb ik genoten van Het boek Ont, misschien wel een van de leukste boeken die er in de Nederlandse literatuur verschenen is. En wat hield ik van de rest van zijn oeuvre: Meester in de hygiëne, Het Compostcirculatieplan, Vis, Chalet 152, en de postuum uitgegeven novelle, Een wagon vol duivels, ik was er dol op, ik was er weg van – des te moeilijker het besef dat het hier bij bleef: Anton Valens overleed op 7 november 2021. Na zijn dood verscheen het non fictie boek  Een kniebuiging voor de ezel – over tekenen en schilderen, uitgeverij atlas contact, 190 bladzijden, met een boel illustraties. (Ik kreeg het verleden jaar op mijn verjaardag, bedankt Maria).

Anton Valens was een dubbeltalent. Hij kon schrijven en hij kon schilderen.

En vandaag bezocht ik MuseumMORE in Gorssel. En daar bekeek ik de zaal met daarin de wand met de zelfportretten. En mijn adem stokte even: want daar rechts bovenin, dat portret, dat kende ik, daar hing het zelfportret van Anton Valens dat gebruikt is als voorkant van het boek Een kniebuiging voor de ezel. Ik was even ontroerd. Daar hing het schilderij van Anton Valens tussen Philip Akkerman, Jan Bor, Cornelis Dodewaard en Pieter Pander.

Ik verliet de zaal, keek nog even om, en zei schor ‘dag Anton’. 

 

Het bestaan wordt nu wel erg eenzijdig

Zondagmiddag, alle tijd aan mezelf,
dus ik schreef een kaart aan een vriend,
en postte de kaart ruim voor 23.00 uur
in de postbus aan het eind van de straat,
naast de bushalte. (Fijn, dan was tie er morgen,
de kaart bedoel ik).

Maar. 

De postbus aan het eind van de straat
was opgeheven. Dat geldt ook voor de bushalte:
verdwenen, is nu parkeerplaats.  
En, sowieso, de buslichting van 23.00 uur
bestaat niet meer. Ergens op de maandag,
zal de postbus geleegd worden,
en dan, over een dag of twee, drie,
wie weet, zal mijn kaart worden bezorgd.
Gerard Reve had toen zo verdomde gelijk:
Het bestaan wordt nu wel erg eenzijdig.