Mezelf in een jaartabel

Het is 29 december, eind van het jaar, en ik maak de balans op.
Ik deel mezelf op in tabellen en voer getallen in, dit was ik,
het afgelopen jaar, en ik heb alles opgeteld: de vaste lasten,
(wat een treffende woordcombinatie is dat). Ik heb de calculator
en Excel, en doorloop hypotheek, energie, gemeentelijke belastingen, water en zorgverzekeraar. (Helaas valt de loterij ook onder de vaste lasten). En ik zie week-, kwartalen en jaartotalen. Dit waren de boodschappen,  dit vervoer (trein, auto), dit vakantie, hotels, restaurants. (Ik zag mezelf door de cijfers op een veerboot, op een duin, op een terras. Ik zie een mens, daar ben ik.) En hier ging het eigen risico. En dit heeft de tuinaanleg gekost, dit de cadeaus en abonnementen, de giften, collectes, en de boeken die ik heb aangeschaft, allemachtig. Dit was de kleding (de broek die ik nu draag), de leuke T-shirts met opdruk. Uitgaan, kosten voor concert, film, museum en voordracht (als bezoeker is dat, ik zeg het er maar bij), kinderpostzegels. Het onderhoud van het huis waarin ik woon, (ja het brengt nu vast veel op, maar zolang ik er in woon, kost het alleen maar geld). De KPN staat vermeld, (nee, ik wil niet overstappen broer). Zoveel duizend hier, zoveel duizend daar, de totalen onder de streep.  En ik zie een stijgende lijn met de afgelopen zes jaartotalen. Waar gaat dit heen, denk ik, waar ben ik dan, waar eindig ik?

 

Wat ik lees op Tweede Kerstdag

 

Tot alles in beweging komt, van Ester Naomi Perquin, aanradertje.

Strafwerk

Toen ik een keer strafwerk had, moest nablijven, vijfde klas was dat, lagere school, verbleef ik die middag in een leeg lokaal. De klas en de meester waren naar gym, gok ik nu, een gebouw een heel eind vererop.

En ik zat daar, wegens obstinaat gedag of onuitstaanbaarheid, ja dat was ik toen, dat had ik soms. Maar nu zat ik daar, in m’n eentje in dat lege lokaal. En dat strafwerk, dat had ik al af, zoveel moeite was dat niet. Dus, wat nu? Waar kon ik nu mijn tijd mee vullen? Ik zag de kast waarin de meester het boek altijd bewaarde waar hij de klas uit voorlas, aan het eind van de dag, het mooiste moment van de dag, vond ik.

Ik opende de kast, en pakte het boek eruit en nam het mee naar mijn tafeltje. Hier was de boekenlegger, hier was de meester verleden keer gebleven. En ik begon te lezen. Ik las die middag dat boek helemaal uit. Ah, hij had het gedaan, en dat was haar rol. En dit had de lezer nooit kunnen vermoeden. Nu wist ik de afloop, het einde.

Ik zette het boek terug in de kast. Over een kwartier zou de klas en de meester weer terug komen, ik las toen al net zo snel als nu. Maar eigenlijk denk ik dat ik me toen zelf nog een keer straf had bezorgd: de voorleesmomenten in de klas had ik voor mezelf helemaal om zeep geholpen..

 

Chinchilla’s en een kameel

Had ik al eens verteld over dat we vroeger haast een kameel hadden gehad, nee? Mijn vader had vroeger een beetje een bijzondere hobby: hij fokte Chinchilla’s. 

Chinchillas zijn kleine knaagdieren, konijntjes, cavia’s met een superzachte vacht. En dat is dan ook de reden dat ze gefokt worden: voor hun pels, voor hun bont.

Als ze groot zijn kan hun vacht eraf gestroopt, en daar kun je dan weer aardige, dure, tweedehands mantels van maken. Voor het eraf stropen, moeten die lieve beestjes die je zo lekker kunt aaien, zo zacht als fluweel, wel eerst dood natuurlijk, anders is het villen het te pijnlijk. 

(Alhoewel, ik heb wel ‘ns filmpjes gezien op internet uit China, waar pelsdieren levend gevild worden. Ik ga er niet nog een keer naar kijken, en ik doe hier maar ook geen linkje, want het is te wreed voor woorden). 

Ik denk trouwens dat mijn vader het doel van het fokken voor ons onbekend hield, dat zou wel ‘ns te hard kunnen landen in een kinderziel immers. 

Enfin, mijn vader hield dus een aantal Chinchilla’s in gazen kooien, wij hielpen wel met het verversen van de flesjes water en het eten geven natuurlijk. Knaagdieren eten zo gezellig met hun snuitje en pootjes. 

Maar. Hij stopte op een gegeven moment met het fokken. Waarom weet ik niet. Er kwam een advertentie: Chinchilla’s te koop, plus kooien. Nu was het wachten op reacties. 

En die kwamen. Tijdens het avondeten, toen we allemaal aan tafel zaten, zei mijn vader dat er iemand had gebeld die had gevraagd of de Chinchilla’s ook geruild konden worden – tegen een kameel. Wij zagen het al helemaal voor ons: een kameel, van ons. Ja, gaaf, daar kon je tussen die bulten heerlijke ritjes op maken in het dorp, de straat uit, misschien kon de kameel wel mee naar school, juichten we. 

De Chinchilla’s zijn uiteindelijk gewoon, met hun kooien verkocht. De kameel hebben we nooit gezien. Toch moet ik er nog wel ‘ns aan denken, aan die kameel in onze achtertuin.

 

Vandaag heb ik een typemachine gekocht

 

Vandaag heb ik een typemachine gekocht 

Olympia
SPLENDID 33

Zonder koffertje, maar verder in goede staat.
Alle hamertjes werken nog,
en haken niet in mekaar
(en weten de juiste woorden te vinden)
en het lint drukt nog goed af
en dat voor een tientje.

Als dat geen gedichten gaat opleveren...

 

Sigaret

De verkoper van de VAPE shop
stond toen er geen klanten waren
even lekker buiten voor zijn winkel
gewoon een sigaret te roken.

 

Resort van Martin Parr in de brievenbus

 

Gisteren lag tie op de mat, het pakketje dat ik besteld had: het fotoboek van Martin Parr Resort, photographs of New Brighton.

Vijfenzeventig euro heb ik ervoor betaald (inclusief verzending), een hoop geld voor een relatief dun fotoboek, maar ik ben er erg blij mee. (Bovendien: als ik het perse goedkoper had willen aanschaffen, dan had ik wel ‘ns wat eerder in actie mogen komen, voor de dood van Martin Parr).

Maar wat een mooi boek is dit. Elke plaat schittert je tegemoet. Martin flitste. Hij verstopte zich niet als fotograaf, hij was geen vlieg aan de muur, hij was de fotograaf in de kamer. Hij was de fotograaf op het strand, op de boulevard, in de snackbar. Hoe deed hij dat, dat hij daar gewoon kon fotograferen, flitsen, kwam hij zo vertrouwenwekkend over? Of was men daar in New Brighton gewoon heel relaxed?

Het was lastig om een keuze te maken, maar het is bovenstaande foto geworden, vanwege de tragiek, de rommel, het licht, de compositie, de vergeefsheid – en ondanks dat, de overrompelende schoonheid.