maandag 18 november 2024

Op de filmset in Mechelen



Akkoord, je was gast in de stad, je wist nog niet alles
over hoe en wat (en waar en wanneer) je moest je weg
nog vinden. Maar toch vielen je de veranderingen op:
wat was het stil, waar was het verkeer, toen je ’s avonds
naar je hotel richting de Grootbrug over De Dijle liep.
Wat was er met het licht? En wat met die mensen daar?
Wat staarden ze je aan? Het daagde je, maar net wat te laat:
dit was een filmset, vandaar de nervositeit van die dame
met Crew op haar hesje, vandaar ook die kabels
en de mensen met de portofoons, vandaar ook dat aggregaat,
en dat hartgrondig klinkende ‘cut’, toen jij,
je kende je tekst en je plek weer ‘ns niet,
met je lief, dwars door de set banjerde.

 

maandag 11 november 2024

Nalatenschap

Dozen vol met spulletjes, boeken
kaartjes, brieven, foto’s, nog meer
spulletjes, een lamp, een bank,
een stoel, een secretaire, een bril,
servies, een vest en restjes verdriet,
u vindt het in het nalatenschap.

vrijdag 8 november 2024

Walk on the wild side

 

Laatst, tijdens een avondlijk autoritje, kwam ‘Walk on the wild side’ van Lou Reed voorbij. Heerlijk nummer natuurlijk, prachtige song, gaat ook al een tijdje mee, ik kon ‘m dus grotendeels meezingen, Shaved her legs and then he was a she, en dat deed ik ook, het meezingen, bedoel ik (niet het scheren), plus het koortje daarna natuurlijk:

Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo

Maar deze avond viel me pas het literaire karakter op: wat werd er eigenlijk allemaal verteld en over wie, en wat had het te betekenen? Ik dacht: als ik thuis ben, moet ik dat toch ‘ns gaan uitzoeken.

Nou zou dat uitzoeken vroeger hebben betekend dat je de plaat, Transformer, uit 1972, steeds opnieuw zou moeten opzetten, kijken of er een vel met songteksten bijzit, maar tegenwoordig is er internet. Walk on the wild side heeft gewoon z’n eigen wiki met (bijna) alle antwoorden.

In Walk on the wild side, introduceert Lou Reed vijf personages. En die blijken alle vijf bestaan te hebben. De song is veel autobiografischer dan ik dacht, want Lou Reed heeft geput uit zijn eigen tijd toen hij verbonden was aan The Factory van Andy Warhol. De vijf personages in de song, hebben dus echt bestaan. En ze waren geen van allen doorsnee. Drugs, seks, LHBTQIA alles komt voorbij, best controversieel in de popmuziek.

Dus laten we maar bij het begin beginnen. Het eerste personage dat de song inwandelt is Holly. Over hem/haar is de informatie: hij/zij liftte van Miami (Florida) naar New York, waar de Factory van Andy Warhol was. Onderweg schoor hij/ haar benen en epileerde zijn/haar wenkbrauwen, en toen was hij een zij. Tegenwoordig heet zoiets transitie. Holly is de actrice Holly Woodlaw.

Holly came from Miami, F-L-A
Hitchhiked her way across the USA
Plucked her eyebrows on the way
Shaved her legs and then he was a she
She says,’Hey, babe, take a walk on the wild side

Candy, het volgende personage is gebaseerd op de transgender actrice Candy Darling (geboren als James). Lou Reed heeft ook de song ‘Candy says’ over haar geschreven. Ze speelde o.a. in de film Flesh van Warhol.  Ze is maar 30 jaar geworden, ze overleed in 1974.

Candy came from out on the Island
In the backroom, she was everybody's darling
But she never lost her head
Even when she was giving head

                (Ze was altijd heel leep
                ook als ze je peep)

Little Joe never once gave it away
Everybody had to pay and pay
A hustle here and a hustle there
New York City is the place where they said

Hey babe, take a walk on the wild side"
I said, "Hey Joe, take a walk on the wild side
"

Little Joe (Joe Dallessandro) was nogal een grote naam in de gay-scene van toen: sekssymbool, model en acteur. Hij speelde in verscheidene films van Andy Warhol: Flesh, (waarin hij een mannelijke prostituee speelde) Trash en Heat.

Het volgende personage is: Sugar Plum Fairy

Sugar Plum Fairy came and hit the streets
Looking for soul food and a place to eat
Went to the Apollo
You should've seen him go, go, go

They said, "Hey sugar, take a walk on the wild side"
I said, "Hey babe, take a walk on the wild side"

Sugar Plum Fairy, zo heette Joe Campbell in de Andy Warhol film The Hustler. Ik vind persoonlijk de regel: looking for soulfood, and a place to eat, zo goed: Op zoek naar geestelijk voedsel dus, voedsel voor de ziel (drugs, gokken we, en niet Kierkegaard of Whitman) en iets om te bikken.

Jackie is just speeding away
Thought she was James Dean for a day
Then I guess she had to crash
Valium would've helped that bash

She said, "Hey, babe, take a walk on the wild side"
I said, "Hey, honey, take a walk on the wild side"

Jackie is Jackie Curtis, hij/zij overleed op 38 jarige leeftijd aan een overdosis heroïne. Maar voor die tijd zong ze, schreef ze gedichten, musicals en trad ze op afwisselend op als man of als vrouw. Vandaar ook dat: ze dacht dat ze James Dean kon zijn. En James Dean’s leven eindigde in een crash met zijn Porsche.

En dan zijn er nog een paar niet tekstuele dingen in dit liedje. Dat basloopje waarmee de song inzet, niet te weerstaan. En de saxofoon aan het eind: wat een waardige begeleiding krijgen de personages naar het slot van de song.

Tot slot, het koortje van ‘the coloured girls’, zoals ze door Lou Reed genoemd worden in de song. Wat een goede tekst is dat. (Helaas las ik dat ‘the coloured girls’, tegenwoordig niet meer bij iedereen goed valt, mag niet meer).

Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo

 

maandag 4 november 2024

Het leven gaat door (en de dood ook)

 


Dan is je moeder dood, en gisteren sprak je nog met haar.
Maar nu ligt ze in een mand, want ze is dood. En ze zit de
hele dag in je hoofd (en je keel, buik en in je traanbuis).
Je raapt haar oproep voor de Coronaprik van de mat,
Je zegt haar bijdrage af aan Unicef, je krijgt een bedankje.
Je regelt een container, (zo word je wel heel erg bot gewist),
je voelt je harteloos, je schrijft een gedicht, want dat doe je,
je moet wennen aan de veranderde situatie. Je doet,
maar van binnen ben je diep ontredderd, dat blijkt,
als je ’s avonds de televisie  aanzet en je je verbaast
over het journaal: Oekraïne, Gaza, alsof er niets gebeurd is,
wisten ze niet dan van mijn moeder?

 

zondag 3 november 2024

Rouwen hoe

rouwen hoe doe je dat
rouwen hoe lang duurt het
rouwen hoe lang
rouwen hoe moet dat
rouwen hoe lang duurt dat
rouwen hoe doe dat
hoelang rouwen
hoe rouwen katten

 

(Als je Google de zoekopdracht geeft: rouwen hoe,
dan volgen deze suggesties).

dinsdag 29 oktober 2024

Eeuwigheid, hier komt mijn moeder aan

                  Voor mijn lieve moeder

     11 februari 1934  -  29 oktober 2024 


Eeuwigheid hier komt mijn moeder aan, wacht
even, heb geduld, wees aardig voor haar.
Ze is nieuw hier, kent de weg niet, help haar.
Haar tred is wankel, ondersteun haar, toe.

Eeuwigheid, wees hoffelijk, wees beleefd.
Mijn moeder is oud, broos en nu ook dood.
Ze sprak zinnen die dwarrelden als sneeuw.
Vrolijk strooigoed, confetti van woorden.

Dood, wees aardig tegen deze dame
die mijn moeder is. Want ik ben haar zoon.
Spreek wat Frans met haar, citeer een gedicht.
Haar geest vervliegt. Zij is, maar niet meer hier.

Dood, vraag haar over vroeger en moeder,
haar dochter, stil en koud van even zeven
maanden, en breng haar weer tot leven.
God, geef haar tijd om dat weer in te halen.

Dood, zij eindigt hier bij jou voor eeuwig.
En ik blijf achter, levenslang haar zoon.
Verlicht haar nog heel even voor ze in de nacht
verdwijnt, en dek haar zachtjes toe met vroeger.