Het leven gaat door (en de dood ook)

 

Dan is je moeder dood, en gisteren sprak je nog met haar.
Maar nu ligt ze in een mand, want ze is dood. En ze zit de
hele dag in je hoofd (en je keel, buik en in je traanbuis).
Je raapt haar oproep voor de Coronaprik van de mat,
Je zegt haar bijdrage af aan Unicef, je krijgt een bedankje.
Je regelt een container, (zo word je wel heel erg bot gewist),
je voelt je harteloos, je schrijft een gedicht, want dat doe je,
je moet wennen aan de veranderde situatie. Je doet,
maar van binnen ben je diep ontredderd, dat blijkt,
als je ’s avonds de televisie  aanzet en je je verbaast
over het journaal: Oekraïne, Gaza, alsof er niets gebeurd is,
wisten ze niet dan van mijn moeder?