Kanaaldrama

Zij fietste, gebogen tegen de wind,
door de sneeuw met haar kind.
Ze ging de bocht door, naar huis,
waar de muren gestut werden
door houten balken, alsof ze niet
al problemen genoeg had.
En nu was de toekomst ook
nog ‘ns ongewis. Haar kind
stak d‘r tong uit, oogjes dicht,
muts strak om de kop,
om de sneeuw te vangen. 

Het huis van haar, het huis
van het kind, zakt scheef,
zakt weg, valt om. Dit is dat drama.
Daar gaat haar geld. Haar kind zingt
in de keuken en speelt met een bal.
Buiten stond haar fiets, en buiten
was het kanaal, donker en rechtlijnig.
De sneeuw smolt niet en ze zag, de wereld
werd wit, maar haar hoofd was zwart,
en haar kind zong, en haar bal rolde vanzelf
van links naar rechts. De minister had veel woorden,
er waren brieven, er was een dossier, een advocaat,
maar hier veranderde dat niets voor haar.

Ze stond buiten, keek omhoog, deed haar ogen dicht,
en haar mond open voor de dwarrelende sneeuw.
Binnen rolde de bal weer vanzelf naar links: tovenarij.
Er klonk gekraai. Ze hoorde gelach.
En zij stond buiten met haar ogen dicht,
aan de rand van het kanaal. Er was geen wit.
Ze kon het donkere diepe water proeven.