Je was op een, ja, wat was het eigenlijk, een vernissage, een Salon, of was het een soiree, geweest. Het was off-grid, het was niet officieel, ik bedoel: er kwam geen subsidie aan te pas, er was geen pers, geen microfoon, geen camera. Wel was er een toespraak van de gastheer, een verklarende inleiding door een theoloog met een prachtige diepe bronzen bariton, waarom stond hij niet in het theater, waarom speelde hij niet in een film?
Je moest kloppen op het raam, dan werd er opengedaan. Dan kon je plaats nemen in de buurt van de piano. Je schudde handen met andere genodigden, je kende ze niet, maar ze leken je stuk voor stuk interessant. Was het niet door hoe ze eruit zagen, dan wel wat ze zeiden. Er werd geen entree gevraagd, er waren ook geen officiële uitnodigingen. Het was haast underground, ssssst, mondje dicht, Geheimtipp.
De ruimte was gedurende deze zondagmiddag een afgesloten tijdcabine. De gastheer zong, begeleid door een pianiste, gedichten van Lucebert. De pianiste speelde werk van Simeon ten Holt. En ondertussen boden de doeken aan de wand zicht op de woorden van Genesis. Stuk voor stuk met de hand neergepend, kalligrafie. Het woord Gods, zwart op wit. Tekens aan de wand. Ingelijst en te koop.
Wat je zag bij Bijbelboeken, was niet altijd wat je kreeg. Er was tijdgeest. Er waren machthebbers er was een canon, en die wisselde nog wel ‘ns. Maar in den beginne was het woord. En dat was er nu ook. Monnikenwerk, en toch jaloersmakend. Rien had zijn pen het hele Bijbelboek laten doorlopen. Je kende het nog van vroeger, van de kerk, van school, van catechisatie. Daar gaan we weer, dacht je nog. De Bijbel van voor naar achter, de tien geboden, net zoveel als je vingers had, zei de theoloog.
Je dronk een glas wijn, keek
om je heen, en dacht: deze woorden moeten deze ruimte uit, de wereld in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten