Staand achter het katheder in het Deventer Dichters Café, las ik, het was mijn beurt, mijn gedicht voor. Het thema van de maand was de betreurde, op veel te jonge leeftijd gestorven dichter, Hans Lodeizen. Mijn bijdrage was een close reading, ik had Lodeizens gedicht je hebt me alleen gelaten / maar ik heb het je al vergeven, gekozen en nam het onder de loep.
Toegegeven, ik schmierde, ontleedde en ridiculiseerde erop los. Maar, wel onderbouwd, en ik kwam met argumenten. Want ik vind: poëzie, prima, maar de boel moet wel kloppen. Die Lodeizen moet niet zomaar wat gaan neerplempen en er een dramatisch effect aan geven. Tuurlijk, er is altijd een goedgelovig volkje dat bij zoiets in zwijm valt: bakvissen, verliefden, weeë types. Ik liet weinig spaan heel van Lodeizens gevoelig' vers.
Nadat ik mijn laatste woord uitgesproken had, bleef het even stil in het Deventer Dichters Café, daarna snerpte er een schrille stem door het zaaltje ‘Hij heb zelf zeker nooit een dierbare verloren.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten