Du van Peter Maffay op sargasso
Laatst had ik een avondlijke autorit en luisterde naar de radio. En pats,
daar was tie ineens: Du, van Peter Maffay. Dus dat werd meezingen,
hard. Het is donker en ik ben alleen immers. Ik heb dat nummer altijd in
mijn hoofd voor het geval ik op een karaokepodium beland. Met dat
nummer zou ik zelfs de rest van het café kunnen laten meezingen, met
volle overgave. Maar er was nu iets dat me
wat ongemakkelijk deed voelen. Kwam het door die #metoo toestanden,
kwam het door andere berichten over geweld tegen vrouwen, over misbruik?
Die tekst.
Waarom had ik dat nog nooit eerder zo gehoord? Dit nummer ging niet
over oneindige romantische liefde, maar over een obsessieve stalker,
misschien wel over een loverboy-achtige gast. Hier was geen ruimte voor
het vrouwelijk personage, hier was geen ademruimte voor haar, hier was
alleen die dwingende, claimende stem van de man aan het woord. Hij geeft
haar dan wel complimentjes, maar tegelijk zegt hij dat ze nooit meer
van hem weg mag gaan. En dat ze bij hem hoort. Dat zij alleen hem kan
begrijpen. Zo legt hij wel alle verantwoordelijkheid bij haar neer. Geen
gezonde, evenwichtige relatie. Hij maakt het gelijk ook heel erg groot
en dramatisch, zodat de druk op haar schouders alleen maar toeneemt: Ik
heb een doel, en dat doel ben jij.
En zonder haar kan hij niet leven. Dat noem ik geen liefdesverklaring,
maar dat noem ik een gijzelaarssituatie: jij mag nooit meer bij me
weggaan. Du darfst nie mehr von mir geh’n. Niets kan me scheiden van jou. Nichts kann mich trennen von Dir. Meneer is wel een dwingeland en een heersertje. Wat er ook gebeurt, ik blijf bij jou, Was auch gescheh’n mag ich bleibe bei Dir zingt de maniak, (ja pas op, het blijven Schlagers) bij jou! bij jou! bij jou!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten