De knik in de A1 IJsselbrug bij Deventer

Wij waren die ingenieurs van Rijkswaterstaat
die aangesteld waren om de IJsselbrug te bouwen
die de A1 snelweg zou verbinden. Dat is dus
de brug over de IJssel bij Deventer. Jij begon
van jouw kant te bouwen. En ik begon van mijn kant.
Dat is wat je samenwerken noemt. Man,
wat een techniek, wat een energie. En alles
was tevoren doorberekend. De hoogte, de massa,

het materiaal, de risico’s, voor zover daar geld

voor was natuurlijk. We gingen daar de hoogte in,

de weilanden over, de rivier over! Hier was

nog nooit eerder iemand anders geweest.
En ik moest al die tijd denken aan jou.

Jij was aan de overkant. En ik was hier.

Hier zette de mens zijn handtekening

over het landelijke landschap. Hier klonk

de herrie van de vrachtwagens, de boren,

het storten van het beton. Hier werd een brug

gebouwd vanaf twee zijden van de rivier,

ze zouden elkaar ontmoeten in het midden.

Daar zou de verbinding worden gelegd.

En ik wist: dat waren wij. Jij was daar, ik hier.

Was het omdat ik je miste? Kwam het omdat

jij mij miste? Waren we niet gefocust, niet scherp?

Zagen we de misrekening in de blauwdruk niet?

Lag het aan ons? Jij was aan de overkant.

Jij was aan de overkant. Ik hoorde je niet.

Er was geen verbinding, er was geen brug.

Jij stond daar gebogen over de bouwtekeningen,

je stuurde ’s ochtends jouw hele team aan,

tenminste, dat lees ik hier. En ik het mijne.

We hadden liniaal, we hadden calculators en beton,

we hadden budget. We hadden een tijdvak.

En ik miste jou de hele tijd door. Maar, de eindstreep

kwam in zicht. De pers, camera’s en burgemeesters

stonden paraat bij de feestelijke onthulling van wat

een historische constructiefout bleek te zijn,

en niet zo’n kleintje ook: de brugdelen, van beide

kanten gebouwd, bleken niet aan te sluiten.

Er was verschil, van zo’n vijftig centimeter. Liefje,

lag dat aan ons? Waren wij afgeleid? Hadden we

elkaar toch iets te hoog ingeschat? Die knik, het zou

een begrip worden: de knik van Deventer. Doeng, doeng,

doen de wielen van je auto dan. Elke keer weer. Decennia

later voel je nog steeds die knik, dat doeng, doeng.

Elke keer weer. Iedereen voelt dat, die blamage,
dat tekort schieten. Liefje, is die knik iets van ons?
dat dat het is waarom wij elkaar nooit echt bereiken,
dat we de boel niet goed kunnen overzien,
niet goed kunnen inschatten en dat we mekaar,
jij ben daar, ik ben hier, nooit goed kunnen bereiken?