zondag 2 augustus 2020

De knik in de A1 IJsselbrug bij Deventer

Wij waren die ingenieurs van Rijkswaterstaat
die aangesteld waren om de IJsselbrug te bouwen

die de A1 snelweg zou verbinden. Dat is dus

de brug over de IJssel bij Deventer. Jij begon

van jouw kant te bouwen. En ik begon van mijn kant.

Dat is wat je samenwerken noemt. Man,

wat een techniek, wat een energie. En alles

was tevoren doorberekend. De hoogte, de massa,

het materiaal, de risico’s, voor zover daar geld
voor was natuurlijk. We gingen daar de hoogte in,
de weilanden over, de rivier over! Hier was
nog nooit eerder iemand anders geweest.
En ik moest al die tijd denken aan jou.

Jij was aan de overkant. En ik was hier.
Hier zette de mens zijn handtekening
over het landelijke landschap. Hier klonk
de herrie van de vrachtwagens, de boren,
het storten van het beton. Hier werd een brug
gebouwd vanaf twee zijden van de rivier,
ze zouden elkaar ontmoeten in het midden.
Daar zou de verbinding worden gelegd.
En ik wist: dat waren wij. Jij was daar, ik hier.
Was het omdat ik je miste? Kwam het omdat
jij mij miste? Waren we niet gefocust, niet scherp?
Zagen we de misrekening in de blauwdruk niet?
Lag het aan ons? Jij was aan de overkant.
Jij was aan de overkant. Ik hoorde je niet.
Er was geen verbinding, er was geen brug.
Jij stond daar gebogen over de bouwtekeningen,
je stuurde ’s ochtends jouw hele team aan,
tenminste, dat lees ik hier. En ik het mijne.
We hadden liniaal, we hadden calculators en beton,
we hadden budget. We hadden een tijdvak.
En ik miste jou de hele tijd door. Maar, de eindstreep
kwam in zicht. De pers, camera’s en burgemeesters
stonden paraat bij de feestelijke onthulling van wat
een historische constructiefout bleek te zijn,
en niet zo’n kleintje ook: de brugdelen, van beide
kanten gebouwd, bleken niet aan te sluiten.
Er was verschil, van zo’n vijftig centimeter. Liefje,
lag dat aan ons? Waren wij afgeleid? Hadden we
elkaar toch iets te hoog ingeschat? Die knik, het zou
een begrip worden: de knik van Deventer. Doeng, doeng,
doen de wielen van je auto dan. Elke keer weer. Decennia
later voel je nog steeds die knik, dat doeng, doeng.
Elke keer weer. Iedereen voelt dat, die blamage,
dat tekort schieten. Liefje, is die knik iets van ons?

dat dat het is waarom wij elkaar nooit echt bereiken,

dat we de boel niet goed kunnen overzien,

niet goed kunnen inschatten en dat we mekaar,

jij ben daar, ik ben hier, nooit goed kunnen bereiken?

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.