Jaren tachtig nostalgie

Closing Time | sargasso 

Nieuwe vertaling Toergenjevs Vaders en Zonen

Weg met alles van vroeger
 

Genant

Dat je dan Varlam Shalamov las, ‘Berichten uit Kolyma’,
en Gustav’s Herlings ‘Een wereld apart’, en ook nog
‘Een dag uit het leven van Ivan Denisowitsj’ van
Aleksandr Solzjenitsyn. En daarna ‘Het Kamp’ van
Serge Dovlatov en natuurlijk ook ‘House of Meetings’
van Martin Amis, en dat je dan op een gegeven moment
denkt, ‘ja ja, nou weten we wel hoe koud het daar was.’

'Waves' heerlijk zomerhitje van Nouveau Velo

Ga jij nog naar Watou dit jaar?

‘Ga jij nog naar Watou dit jaar?’
‘Watou, daar is dit jaar toch niks?’
‘Welnee joh, ik ben er net geweest, en het klopt, ze houden het geheim en exclusief, vanwege corona weetjewel, maar er wel degelijk een Kunstzomer in Watou.’
‘Ga weg. Wat staat er dan, en waar staat dat dan?’
Nou, het plafond van de Sint-Bavokerk is beschilderd door Rob Scholte. Prachtig, je weet niet wat je ziet.’
‘En verder?’
‘Je kent het zaaltje achter het cafe van Dirk? Daar staat dus nu die larger than life sculptuur  The shooting of Watou van Folkert de Jong.  Op herhaling dus wegens succes.’
‘Dat was inderdaad een imponerend kunstwerk, uit 2006, als ik het me goed herinner, toen stond het in de Grensland.’
‘En de voormalige bakkerij en winkel Verlet is ook een locatie. Weet je wat daar is? Daar hangen allemaal kindertekeningen van scholieren uit Watou zelf en daartussen hangt een werk van Michel Basquiat. Dat werkt geweldig.’
‘En verder? Ze doen deze editie toch wel weer iets met gedichten?’
‘Ja dat zal je leuk vinden: ze hebben dit jaar het volledige dichtwerk van Robert Anker centraal gesteld. Je vindt zijn gedichten overal: servetten, bierviltjes en op banieren in het Brennepark.'   
‘Ah, mooi.’
‘Ja, dat dacht ik al. En weet je wat er achter in de tuin van cafe/boekhandel de filosoof staat? Dat huisje van Fardou Keuning, Ritos Sagrados. Past perfect in Watou.’
‘Mooi, dat was het?’
‘Nee er is ook nog Vereecke-Vandromme.’
‘Vereecke-Vandromme?’
‘Vereecke-Vandromme.’
‘Ja.’
‘Maar wat hangt daar dan?’
‘Waar?’
‘Bij Vereecke-Vandromme?’
‘Ja, wat voor kunst is daar?’
‘Nee, Vereecke-Vandromme is de kunst. Dat is het concept. Het complete benzinestation, overkapping en de pompen met winkeltje, dat is het kunstwerk.’
‘Dus als je daar staat te tanken, maak je onderdeel uit van het kunstwerk?’
‘Precies, een interactief kunstwerk dat aan het denken moet zetten over milieu, dat de mens zelf uiteindelijk de trekker overhaalt blablabla, je kent die begeleidende teksten wel.’
'Nogal conceptueel.'
'Conceptueel to the max, kun je wel zeggen, ja.
‘Maar toch, dat klinkt alles bij elkaar erg aantrekkelijk.’
‘Ja, en dan heb ik die Keíth Haring doeken in het Oude Gemeentehuis nog niet eens genoemd.’
‘Maar als het allemaal geheim is, hoe meld ik mij dan aan?’
‘Je kent het standbeeld op het Marktplein? Daaronder is een geheime ingang, je moet drie keer kloppen, als je mijn naam noemt, komt het goed. Veel plezier.’

 

Het Odapark in Venray, zoals verschenen op sargasso

 

                            Het OdaPark in Venray 

Zomerfavorieten 2020

Mija - Desert Trash

TTrruuces - I'm Alive

Fenne Lilly - Alapathy

Kleurrijke Beeldenstorm in Weurt

Op de hoek van de Pastoor van der Marckstraat en de Dijkstraat in Weurt (bij Nijmegen)  staat het huis met de beelden. Het huis zelf is een normale eengezinswoning uit de jaren zeventig, niet echt opvallend dus, maar de tuin is dat wel, die staat afgeladen vol met beelden.  Eén beeld erbij en de tuin zou uit elkaar knappen. Als je het huis nadert weet je niet wat je ziet, alle denkbare kleuren schitteren je tegemoet. Het lijkt wel een kermiskraam, maar dan een van 35 meter lang en enkele meters hoog.

Laurel & Hardy en Elvis

Henk Lamers, van origine huisschilder, verzamelt al zo’n 25 jaar beelden en die zet hij in zijn tuin. En die is nu afgeladen vol. De beelden staan niet alleen langs de rand, maar ze staan drie rijen dik, ze staan op elkaar, ze flankeren het tuinpad en ze gaan langs de gevel omhoog. Alle mogelijke dieren zijn hier terug te vinden als pop: krokodil, een oranje schaap, een kangoeroe met bril, ooievaar, flamingo, een kikker met een voetbal op z’n kop, pauw, 101 Dalmatiers en nog ‘ns 101 Dalmatiers en een big met bril om er maar een paar te noemen. Daarnaast zijn er diverse sprookjesfiguren te ontdekken: de gelaarsde kat, sneeuwwitje en kabouters. En ook Laurel & Hardy en Elvis Presley staan in de tuin, netjes naast de gestapelde Bremer Stadsmuzikanten. De beelden zijn van diverse materialen, veel plastic, helaas is de invloed van de Action ook hier te zien, maar ook hout, keramiek en metaal. Soms gaat er een beeld kapot, dat wordt dan weer hersteld met een forse dot uitpuilende lijm.

Gezichten geblurd

Leuk is trouwens dat Google streetview de gezichten van de beelden bij het langsrijden netjes geblurd heeft. Over aandacht heeft het huis met de beelden niet te klagen, zowel de Volkskrant, Omroep Gelderland en NRC hebben zijn tuin al eens als item gehad. Het contrast met enkele betegelde tuinen c.q. grintbakken van de aanpalende straten is ook nogal groot.

Container?

Maar is het kunst? Is deze beeldenstorm kunst? Is de complete tuin een Gesammtkunstwerk? Wordt het op waarde geschat? Als de tuin nou ‘ns niet van Henk Lamers was, maar van Andy Warhol of van Jeff Koons, was het dan wel kunst? En zo ja, wat is het dan waard? En wat gebeurt er met de beelden als Henk Lamers er niet meer is? Komt dan de wethouder Cultuur van Nijmegen in actie? Of eindigt de Weurtse kleurrijke beeldenstorm in een container?

 

De knik in de A1 IJsselbrug bij Deventer

Wij waren die ingenieurs van Rijkswaterstaat
die aangesteld waren om de IJsselbrug te bouwen
die de A1 snelweg zou verbinden. Dat is dus
de brug over de IJssel bij Deventer. Jij begon
van jouw kant te bouwen. En ik begon van mijn kant.
Dat is wat je samenwerken noemt. Man,
wat een techniek, wat een energie. En alles
was tevoren doorberekend. De hoogte, de massa,

het materiaal, de risico’s, voor zover daar geld

voor was natuurlijk. We gingen daar de hoogte in,

de weilanden over, de rivier over! Hier was

nog nooit eerder iemand anders geweest.
En ik moest al die tijd denken aan jou.

Jij was aan de overkant. En ik was hier.

Hier zette de mens zijn handtekening

over het landelijke landschap. Hier klonk

de herrie van de vrachtwagens, de boren,

het storten van het beton. Hier werd een brug

gebouwd vanaf twee zijden van de rivier,

ze zouden elkaar ontmoeten in het midden.

Daar zou de verbinding worden gelegd.

En ik wist: dat waren wij. Jij was daar, ik hier.

Was het omdat ik je miste? Kwam het omdat

jij mij miste? Waren we niet gefocust, niet scherp?

Zagen we de misrekening in de blauwdruk niet?

Lag het aan ons? Jij was aan de overkant.

Jij was aan de overkant. Ik hoorde je niet.

Er was geen verbinding, er was geen brug.

Jij stond daar gebogen over de bouwtekeningen,

je stuurde ’s ochtends jouw hele team aan,

tenminste, dat lees ik hier. En ik het mijne.

We hadden liniaal, we hadden calculators en beton,

we hadden budget. We hadden een tijdvak.

En ik miste jou de hele tijd door. Maar, de eindstreep

kwam in zicht. De pers, camera’s en burgemeesters

stonden paraat bij de feestelijke onthulling van wat

een historische constructiefout bleek te zijn,

en niet zo’n kleintje ook: de brugdelen, van beide

kanten gebouwd, bleken niet aan te sluiten.

Er was verschil, van zo’n vijftig centimeter. Liefje,

lag dat aan ons? Waren wij afgeleid? Hadden we

elkaar toch iets te hoog ingeschat? Die knik, het zou

een begrip worden: de knik van Deventer. Doeng, doeng,

doen de wielen van je auto dan. Elke keer weer. Decennia

later voel je nog steeds die knik, dat doeng, doeng.

Elke keer weer. Iedereen voelt dat, die blamage,
dat tekort schieten. Liefje, is die knik iets van ons?
dat dat het is waarom wij elkaar nooit echt bereiken,
dat we de boel niet goed kunnen overzien,
niet goed kunnen inschatten en dat we mekaar,
jij ben daar, ik ben hier, nooit goed kunnen bereiken?