Gereformeerd in 1968 - Andere tijden sport

Mijn ouders waren gereformeerd maar mijn grootouders waren gereformeerder: op zondag twee keer kerkwaarts, niet zwemmen op zondag en zeker geen televisie. Televisie daar keek je niet naar. Dat viel onder zonde. Dat was niet gereformeerd. In de jaren zestig waarin ik opgroeide, logeerden ze wel eens bij hun kinderen en kleinkinderen. En mijn ouders waren minder streng in de leer, wij hadden dus wel een televisie thuis. En in de zomer stond tie overdag aan voor de Tour de France. Etappe na etappe bleef grootvader zijn krant, Trouw, lezen, zijn stoel demonstratief rugwaarts richting de televisie gekeerd. Achter zijn rug het geclaxoneer, het gejoel en gejuich en het commentaar van de verslaggevers. Opa negeerde de televisie. De duivel bracht hem niet in verzoeking. Hem niet, hij was gereformeerd. Maar het begon ermee dat hij af en toe een blik over zijn schouder wierp, naar die wielrenners, het peloton, een vluchter, de eindsprint. Daarna verschoof hij zijn stoel beetje voor beetje, en keek over de krant naar de televisie. Uiteindelijk gaf hij zich gewonnen, legde de krant neer en zat pontificaal voor het scherm voor de finish op de Champs-Élysées.

Zomerhitjes 2019

Big Thief - Not
Big Thief - Not 


The Comet is coming - Summon the Fire
The Comet is coming - Summon the Fire

Hoe gaat zoiets

Mooi weer, dus met de fiets over de hei naar het Kröller-Müller Museum,

lekker de kunst bekijken en notitieboekje mee voor een gedicht.

Het zou mooi zijn als het niet een dag zou worden van alleen maar

consumeren, maar dat ik zelf ook wat kon bijdragen, een gedicht dus.

Zou toch een makkie moeten zijn. Neem alleen al die schilderijen

van Van Gogh: Uitgebloeide zonnebloemen, Treurende man,

bloeiende perzikboomgaard, de Aardappeleters, Sien met sigaar,

Brug te Arles, La Berceuse, de weg met cypres en ster, korenveld

met maaier en zon, portret van Joseph Roulin, Luitenant Milliet,

dokter Gachet, portret van Patience Escalier en natuurlijk Madame

Ginoux, L’Arlesienne. En als dat nog niet voldoende was, dan was

er natuurlijk altijd nog Mondriaan en wat los strooigoed als een Picasso,

Charley Toorop en dan naar buiten voor Henry Moore. Het kan niet op.

Maar hoe gaat zoiets. Je loopt daar langs die meesterwerken

met je pen en je papier maar dat blijft toch schrikbarend wit.

Het museum sluit. En weer terug met de fiets naar huis.

Je passeert de recreatieplas. De strandgasten zijn bijna

allemaal al verdwenen. Er zit nog een clubje tienermeiden

met mobieltjes, flesjes en hun haar in de weer. Met verderop

maar eigenlijk net iets te dichtbij, een man alleen,

van middelbare leeftijd, liggend op zijn handdoek

Te bleek, te zwaar, zijn blik op dat clubje meiden gericht.

En je weet, die man en zijn blik, (je netvlies doet zijn werk goed) 
en die meiden, worden dan het gedicht van vandaag.

Brullen en raggen

Als je altijd op school hebt gezeten

en alleen maar nette banen hebt gehad

dan wil je brullen en schreeuwen

en gillen en krijsen

en stampen met je voeten

en schoppen tegen de stoelen

dan wil je vloeken en galmen

en drammen en dreunen

juichen en joelen

briesen en tieren

met gierende uithalen

daveren en donderen

springen en dansen

høken, brekken en angoan,

spugen en razen

en beuken en drenzen

en zwaaien met je armen

en nukken en raggen

met de mannen en rammen.