Toeval

Wij houden van elkaar. O ja, dat zijn wij, van dat grootse en meeslepende, van die epische liefde tot in de eeuwigheid. Wij houden van elkaar, zeldzaam zo uniek deze twee-eenheid, voorbestemd, absoluut, zoveel liefde, dat kan geen toeval zijn: dit moest zo zijn.

En daarom vind ik het jammer dat blijkt dat we dezelfde school bezocht hebben, dat onze ouders uit dezelfde plaats kwamen, dat we uit dezelfde sociale klasse komen. Dat we dezelfde interesses delen, dezelfde huidsleur hebben. Dat we opgegroeid zijn met dezelfde series op de televisie, dezelfde kerk bezochten. En omdat bovenstaande factoren toch iets van de glans afhalen, omdat zo de factor toeval praktisch afwezig is, dat we eigenlijk gewoon de logische uitkomst van een optelsomsom zijn, vroeg ik me laatst ’s nachts af: die vrouw naast me, had ik haar ook niet kunnen ontmoeten? Zou er een route, een tijdpad zijn waarop we elkaar hadden misgelopen? Of, en dan zou het weer interessant worden, elkaar desondanks toch hadden ontmoet? Dan zou er sprake zijn van echte liefde. Om daarachter te komen zou ik het toeval of volledig moeten omarmen, en me overgeven aan de willekeur. Alle sturing elimineren. Maar waar te beginnen, een andere woonplaats of studie? Of gelijk wat radicaler, een andere huidskleur? Ontmoet mekaar dan maar ‘ns. Of wacht, laten we gelijk bij het begin beginnen. Die dag, 66 miljoen jaar geleden dat die meteoriet, van zo’n 10 kilometer doorsnede, en met de kracht van miljoenen atoombommen, op de aarde insloeg en zo een einde maakte aan het leven van de dinosauriërs. En het leven op aarde een andere wending gaf. De zoogdieren maakten nu een kans, waaronder de mens. En hoe je het ook wendt of keert, onze voorouders hebben daar toen rondgelopen. Maar ja, wie of wat stuurde die meteoriet uitgerekend toen naar de aarde, waar ik mijn lief 65.000.066 miljoen jaar later zou ontmoeten?