Voor Alex S.

Zitten we, drankje erbij, het is al laat,

begint hij voor te lezen uit de verzamelbundel

van Martin Veltman, weemoed verzekerd…

Hoe zou je in de wereld nog verdwalen.

Uit kelderdonker treden silhouetten.

De kunstenaar schept uit dode steen.

Je wordt je van schaduwen bewust.

Je strekt je naar de boom en staat rechtop.

De macht ligt in je hand. Je klieft de steen.

Langzaam loopt hij de straat uit.

Herinneren we ons hoe het begon.
De zomer heeft zijn kleuren rondgesmeten.

De taal is als velden witbestoven.

Je hebt je van de zwaartekracht ontdaan.

Je meldt je aan het overheidsloket.

Eens heeft de horizon je toegeblonken.

Alleen het najaar biedt nog onderkomen.

Ik knik en mompel wat instemmends,

tevreden over weemoed en het voorbij.

Zegt hij, ja, maar ik las de inhoudsopgave.