Cooling Down na het hardlopen

Als ik na een uur hardlopen in de volle zon, gedoucht, in de tuin zit, pilsje erbij, nieuwste plaat van The Feelies op repeat, en dan speciaal, drie noten zijn het maar, in dat nummer ‘Turn back Time’, is dat nou op een gitaar gedaan, of toch iets elektronisch, hoe dan ook, die drie noten gaan rechtstreeks naar mijn hart, je kunt me dan opdweilen. Dan ben ik volledig ontspannen. Maar dat had je al wel begrepen. En dan is er nog die song ‘Gone, gone, gone’, met die triomfantelijk dansende gitaar. Daar bied je geen weerstand tegen. En dan is er ook nog die nieuwe plaat van Grandaddy, om het af te maken, rillingen, man, wat een plaat, zalf voor mijn ziel, rechtstreeks naar m’n traanklieren. Je kunt niet eens meer rustig relaxen na het hardlopen in je achtertuin, wou ik maar zeggen.

Rolkoffertjes 3

Dit heb ik nog onthouden

Damiaatjes die ’s avonds klinken

zoete Droste chocoladelucht die over de stad hangt,

misschien een flard Eels of Will Oldham erbij  en

het Spaarne dat voorbij stroomt.

Niet: rolkoffertjes, rolkoffertjes, rolkoffertjes.

(Met dank aan Adriaan Jaeggi)

Rolkoffertjes 2

Dit had ik gewild:

Met blote voeten over het plankier

van de strandopgang, wiebelende warme balkjes.

Fijn zand en het gesis van de zee.

Misschien nog het klaaglijk gejammer van een meeuw.

Niet: rolkoffertjes, rolkoffertjes, rolkoffertjes.

(Met dank aan Adriaan Jaeggi)

Rolkoffertjes 1

Dit heb ik dan in mijn hoofd:

een tractor, onzichtbaar ver weg

en wij hier, net aan tafel, met een koor

van cicaden misschien wat schorre

blaasmuziek ergens in de lucht,

ergens, diep in de zomer.

Niet: rolkoffertjes, rolkoffertjes, rolkoffertjes.


(met dank aan Andriaan Jaeggi)

Voor Alex S.

Zitten we, drankje erbij, het is al laat,

begint hij voor te lezen uit de verzamelbundel

van Martin Veltman, weemoed verzekerd…

Hoe zou je in de wereld nog verdwalen.

Uit kelderdonker treden silhouetten.

De kunstenaar schept uit dode steen.

Je wordt je van schaduwen bewust.

Je strekt je naar de boom en staat rechtop.

De macht ligt in je hand. Je klieft de steen.

Langzaam loopt hij de straat uit.

Herinneren we ons hoe het begon.
De zomer heeft zijn kleuren rondgesmeten.

De taal is als velden witbestoven.

Je hebt je van de zwaartekracht ontdaan.

Je meldt je aan het overheidsloket.

Eens heeft de horizon je toegeblonken.

Alleen het najaar biedt nog onderkomen.

Ik knik en mompel wat instemmends,

tevreden over weemoed en het voorbij.

Zegt hij, ja, maar ik las de inhoudsopgave.

Buurtbericht

De buurvrouw boent elke maandag liters azijn

over haar terras. De barbecue gaat aan en

het nieuwe seizoen komt sissend op gang

en trekt zuur en rokerig door de tuin.

De kinderen in de straat schrijven met stoepkrijt

hun namen op de klinkers en tekenen

zonnen met gezichten. In het grasveld

is een silhouet van een lichaam gemaaid.

De bloesem ligt al verfrommeld onder de boom.

Jij werkt ondertussen aan een meesterwerk,

je sluit het raam: de cirkelzaag van het

nieuwbouwproject tegenover snerpt lente.