Schedel en nooduitgang

Wel ‘ns geprobeerd een glas wijn te drinken

onderwijl holoogkassend aangestaard

door een schedel in een vitrine? Ik wel.

Het kan in de crypte van het Geert Groote Huis.

Gewoontegetrouw zochten mijn ogen

naar de lichtjes van de nooduitgang.

Havenkwartier

Lang voordat het hip werd, woonde ik aan de haven,

tussen de overslagkade en de VAM-spoorlijn.

Elke avond, tussen zes en zeven, passeerde de trein,

de hoorn klonk bij het kruisen van de industrieweg

de wissel werd overgehaald, er klonk rails

tegen rails, en de trein rangeerde.

Vanuit mijn keuken groette ik de machinist,

metershoog schoof de locomotief weer voorbij,

maar nu in de andere richting, op drie meter afstand.

’s Zomers zaten we buiten, er werd een aak gelost,

of juist gevuld met grint. De kettingen van de kraan

ratelden. Er kleurde wat diesel op het water.

Op zondag was het altijd stil,

dan liepen er konijnen tussen de bielzen.

Herman – geef je dictie aan mij

Herman, voordat de tijd je definitief pootje licht,

en je voor eeuwig op dat andere Grote Kerkhof ligt,

wil ik je vragen, is je testament al getekend en klaar?

Is al je aardse goed al gelabeld en vergeven?

Zo niet, Herman, dan heb ik nog een laatste verzoek:

Herman, ik wil ook iets uit jouw nalatenschap

Laat mij niet na: je huis, je geld of je goed.

Ik vraag niet om je stok of om je dochter.

Het is je dictie die ik wil, je dictie, en niks anders.

En zeg nou eerlijk, je hebt er toch niks meer aan,

daar in je donkere diepe graf. Je zou de boel

maar wakker houden met je ge-declameer.

Je dictie, als je daar dan toch niks meer mee doet,

mag ik ‘m dan, geef ‘m aan mij.

Je gedichten en je bundels,

zal ik dan leggen aan je voet,

‘t zijn de krachten waarmee je opstaan moet.

Maar geef je dictie aan mij.

Ik wil je dictie, Herman, laat mij je dictie na, toe.

Je dictie waarmee je je gedichten deed leven.

Je dictie, strak als een pendule, als een metronoom.

Je dictie Herman, schenk ‘m mij,

maak mij, stamelaar en krabbelaar, erfgenaam.

Je zou er anders maar grafgroupies de schrik

mee op het lijf jagen: jouw stem ‘s nachts

tussen de heesters, de zerken en de kransen.

Herman, toe, laat me je dictie na, je ziet,

je hoort het zelf: ik heb ‘m harder nodig dan jij.

De portier las ‘De meester en Margarita’,

De portier las ‘De meester en Margarita’,

en keek dus haast nergens meer van op.

De bezoekers waren luidruchtig en lieten

obscene tekeningen achter in het gastenboek.

Een blikje bier viel met een harde tik op de vloer,

en draaide spuitend cirkeltjes op het zeil.

De ordners in de kast stonden bol. Er was ooit

een systeem geweest. In de tuin werd het gras

niet meer gemaaid, het afval stapelde zich op.

En de honden poepten overal. In de keuken

bedekte de vaat het aanrecht, er stond schimmel in de pannen.

In de lift waren  afdrukken van kinderhandjes.

De ober had een aantal tics, hij fronste, trok zijn lip op

en snoof luidruchtig door zijn neus – de hele tijd.

Op de galerij werden vrouwen op hun schouder getikt,

maar nooit was er iemand te zien. Het affiche kondigde

een evenement aan van twee jaar geleden.

’s Nachts ronkten er auto’s in de straat,

en klonk er af en toe glasgerinkel.