Mam, je bent hier niet meer,
want je bent dood,
al meer dan een maand al (ja,
het blijft wennen,
maar dat doet het juist niet).
Ik spreek je in mijn
dromen, ik lees je in jouw
boeken die ik hier uit
de dozen haal: wat kan weg,
wat moet blijven -
ik heb wat van je gehouden.
Akkoord, je was gast in de
stad, je wist nog niet alles
over hoe en wat (en waar en
wanneer) je moest je weg
nog vinden. Maar toch vielen
je de veranderingen op:
wat was het stil, waar was
het verkeer, toen je ’s avonds
naar je hotel richting de Grootbrug
over De Dijle liep.
Wat was er met het licht? En
wat met die mensen daar?
Wat staarden ze je aan? Het
daagde je, maar net wat te laat:
dit was een filmset, vandaar de nervositeit van die dame
met Crew op haar hesje,
vandaar ook die kabels
en de mensen met de
portofoons, vandaar ook dat aggregaat,
en dat hartgrondig klinkende ‘cut’, toen jij,
je kende je tekst en je plek weer
‘ns niet,
met je lief, dwars door de set
banjerde.
Dozen vol met spulletjes,
boeken
kaartjes, brieven, foto’s, nog
meer
spulletjes, een lamp, een
bank,
briefjes, foto's en streepjes in boeken,
een stoel, een secretaire, een bril,
servies, een vest en restjes verdriet,
je vindt
het in het nalatenschap.
Laatst, tijdens een avondlijk autoritje, kwam ‘Walk on the wild side’ van Lou Reed voorbij. Heerlijk nummer natuurlijk, prachtige song, gaat ook al een tijdje mee, ik kon ‘m dus grotendeels meezingen, Shaved her legs and then he was a she, en dat deed ik ook, het meezingen, bedoel ik (niet het scheren), plus het koortje daarna natuurlijk:
Doo, do-doo, do-doo,
do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Maar deze avond viel me pas het literaire karakter op: wat werd er eigenlijk allemaal verteld en over wie, en wat had het te betekenen? Ik dacht: als ik thuis ben, moet ik dat toch ‘ns gaan uitzoeken.
Nou zou dat uitzoeken vroeger hebben betekend dat je de plaat, Transformer, uit 1972, steeds opnieuw zou moeten opzetten, kijken of er een vel met songteksten bijzit, maar tegenwoordig is er internet. Walk on the wild side heeft gewoon z’n eigen wiki met (bijna) alle antwoorden.
In Walk on the wild side,
introduceert Lou Reed vijf personages. En die blijken alle vijf bestaan te
hebben. De song is veel autobiografischer dan ik dacht, want Lou Reed heeft
geput uit zijn eigen tijd toen hij verbonden was aan The Factory van
Andy Warhol. De vijf personages in de song, hebben dus echt bestaan. En ze waren
geen van allen doorsnee. Drugs, seks, LHBTQIA alles komt voorbij, best
controversieel in de popmuziek.
Dus laten we maar bij het begin beginnen. Het eerste personage dat de song inwandelt is Holly. Over hem/haar is de informatie: hij/zij liftte van Miami (Florida) naar New York, waar de Factory van Andy Warhol was. Onderweg schoor hij/ haar benen en epileerde zijn/haar wenkbrauwen, en toen was hij een zij. Tegenwoordig heet zoiets transitie. Holly is de actrice Holly Woodlaw.
Holly came from Miami,
F-L-A
Hitchhiked her way across the USA
Plucked her eyebrows on the way
Shaved her legs and then he was a she
She says,’Hey, babe, take a walk on the wild side’
Candy, het volgende personage is gebaseerd op de transgender actrice Candy Darling (geboren als James). Lou Reed heeft ook de song ‘Candy says’ over haar geschreven. Ze speelde o.a. in de film Flesh van Warhol. Ze is maar 30 jaar geworden, ze overleed in 1974.
Candy came from out on the Island
In the backroom, she was everybody's darling
But she never lost her head
Even when she was giving head
(Ze
was altijd heel leep
ook
als ze je peep)
Little Joe never once gave it away
Everybody had to pay and pay
A hustle here and a hustle there
New York City is the place where they said
Hey babe, take a walk on
the wild side"
I said, "Hey Joe, take a walk on the wild side"
Little Joe (Joe Dallessandro) was nogal een grote naam in de gay-scene van toen: sekssymbool, model en acteur. Hij speelde in verscheidene films van Andy Warhol: Flesh, (waarin hij een mannelijke prostituee speelde) Trash en Heat.
Het volgende personage is: Sugar Plum Fairy
Sugar Plum Fairy came and hit the streets
Looking for soul food and a place to eat
Went to the Apollo
You should've seen him go, go, go
They said, "Hey sugar, take a walk on the
wild side"
I said, "Hey babe, take a walk on the wild side"
Sugar Plum Fairy, zo heette Joe Campbell in de Andy Warhol film The Hustler. Ik vind persoonlijk de regel: looking for soulfood, and a place to eat, zo goed: Op zoek naar geestelijk voedsel dus, voedsel voor de ziel (drugs, gokken we, en niet Kierkegaard of Whitman) en iets om te bikken.
Jackie is just speeding away
Thought she was James Dean for a day
Then I guess she had to crash
Valium would've helped that bash
She said, "Hey, babe, take a walk on the
wild side"
I said, "Hey, honey, take a walk on the wild side"
Jackie is Jackie Curtis, hij/zij overleed op 38 jarige leeftijd aan een overdosis heroïne. Maar voor die tijd zong ze, schreef ze gedichten, musicals en trad ze op afwisselend op als man of als vrouw. Vandaar ook dat: ze dacht dat ze James Dean kon zijn. En James Dean’s leven eindigde in een crash met zijn Porsche.
En dan zijn er nog een paar niet tekstuele dingen in dit liedje. Dat basloopje waarmee de song inzet, niet te weerstaan. En de saxofoon aan het eind: wat een waardige begeleiding krijgen de personages naar het slot van de song.
Tot slot, het koortje van ‘the coloured girls’, zoals ze door Lou Reed genoemd worden in de song. Wat een goede tekst is dat. (Helaas las ik dat ‘the coloured girls’, tegenwoordig niet meer bij iedereen goed valt, mag niet meer).
Doo, do-doo, do-doo,
do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
Doo, do-doo, do-doo, do-do-doo
rouwen hoe doe je dat
rouwen hoe lang duurt het
rouwen hoe lang
rouwen hoe moet dat
rouwen hoe lang duurt dat
rouwen hoe doe dat
hoelang rouwen
hoe rouwen katten
(Als je Google de zoekopdracht
geeft: rouwen hoe,
dan volgen deze suggesties).
