Vertaalde gedichten van Louise Glück
Ze is een dichter in het diepste van haar wezen.
Onvertaalbaar of ontoegankelijk is ze niet.
Onverstaanbaar is ze ook niet.
Haar onderwerpkeuze en toon zijn universeel van inzet.
Maar haar gedichten zijn niet aards of eenvoudig.
‘Ze zijn verraderlijk naturel’ (citaat).
‘Glücks poëzie kent een hoge transcendentale inzet’ (citaat).
‘Ze heeft een onmiskenbaar poëtische stem,
die met ernstige schoonheid het individueel bestaan
zichtbaar maakt’ citaat.
Haar poëtische stem is ongekunsteld en onverzettelijk.
En zit vol humor en bijtende intelligentie.
Haar poëzie is een zoektocht naar helderheid.
Citaat, citaat, citaat.
Glück toont de scherpe randen van familiebanden.
Er is altijd de schaduwkant van potentieel lijden.
Onderwerpen van haar zijn trauma en sterflijkheid,
en een verlangen om daaraan te ontkomen.
Schrijft Glück vanuit een lyrisch ik?
Bedrijft ze intimistisch zelfonderzoek, en is de weerslag
daarvan dan bekentenispoëzie? Neen. Ze ontkent nooit
het belang van een autobiografische achtergrond. Maar.
Ze beschrijft pijn als iets dat zich tussen mensen voordoet.
Niet dat het van binnenuit komt. Het zijn eigen ervaringen,
maar ze poogt het algemene in het specifieke
bloot te leggen. Ze staat esthetisch en qua
verbeeldingskracht
op gespannen voet met de huidige tijd.
Citaat, citaat, citaat.
(Met dank aan NRC)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten