Francesca Woodman

Je manipuleerde het licht: alles liet je meezuigen in een proces van dematerialisatie.
Je maakte muren poreus, je liet deuren balanceren, je liet lichamen, vooral het jouwe, versmelten, je rukte schoorsteenmantels uit de muur, je rolde behangflarden uit, je gebruikte die alledaagse requisiten die voor een ongemakkelijke  sfeer zorgden. Je rekte de grenzen van de fotografie op, je ontspoorde het proces van de stolling van de tijd, Jij hield van bewegingsonscherpte, de suggestie, die lange sluitertijden. Je trok een zinderend spoor door je beelden. Je pakte glas beet, hield een spiegel op. Je liet lelies om een hoekje kijken.

Je onttoverde radicaal. Je was een late surrealist. Probeerde je je ziel te fotograferen? Alsof je een geest uit een andere wereld was, die even passeerde in de ruimte waar jij je foto’s maakte. Je gezicht zie ik niet. Alsof je niet aanwezig was in het hier en nu. Alsof je half transparant en fluïde door het leven wilde gaan. En wat zag jij? Wat wilde je zien? Een droom? Wat was het dat je niet in je zoeker wilde zien? Wat was het dat je deed terugdeinzen? Je bleek geen veilige fotograaf. Je had ook zo je zware lasten. Uiteindelijk bleek je een naakte engel zonder vleugels.

Foto's Francesca Woodman