Tuurlijk joh

Hij hield van poëzie, was een liefhebber, zo presenteerde hij zich ook.
Hij praatte en schreef er dagelijks over, een bevlogen typ,
veel feiten paraat ook. Maar sinds hij hardnekkig volhield dat
Paul Verlaine getrouwd was met de dochter van Arthur Rimbaud,
zelfs nadat hem van verschillende kanten verklaard was
dat zulks beslist niet het geval was geweest,
bekeek je hem vanaf toen met andere ogen.

Tegen de vlakte

Er was dat podium waar je op stond.
Er was een microfoon en sterke spotlights:
je keek in een donkere zaal, je zag geen gezichten.
Je haalde diep adem, schikte je papieren recht.
Iedereen keek jouw kant op, jij keek als enige
de andere kant op. Er klonk applaus, dat weet je nog.
Je ging tegen de vlakte, je nam de katheder mee in je val.
Je ontwaakte moeizaam, er zoemde iets. Iemand voelde
je pols en noemde je naam, maar whooooooosh, je was
alweer weg. Er was een scan, je hoofd bonst.
Je zag alleen maar het plafond, alles wat wit.
Je hoort het bezoek op de gang: gaat het weer een beetje?
Je zocht je tekst, je hoofd was leeg, je was sprakeloos.

De wereld achter de selfie

Er was een periode zonder begin en zonder eind. Je moest ‘ns weten.  We nemen een foto, we vragen ons af waar we zijn. We vragen ons af wat er achter ons te zien is, wij kijken de andere kant op. We vragen ons dingen af: waarom zijn we hier eigenlijk? We steken onze duim op. Ik was er niet bij, maar zie het voor – nee, achter me. Ik zie die close up, dat kader dat de wereld buitensloot. Onophoudelijk blijven die spamberichten zoemen hier in de aankomsthal. Je gaat naar buiten en wordt gegroet op straat. Je hebt ineens weer een agenda: je bent weer thuis.