Tafellaken op campingtafel

Zo gaat dat dan.
Vroeger ging je door tot de zon op kwam.
Eerst alleen met drank.
Later met wat extra’s,
te denken valt aan poeders, pillen
en papiertjes.
Ruig was het. Ruig en rock ‘n’ roll.
Op je facebook staat nog die foto
dat je Bungeejumpte in New Zealand:
je ogen blikten strak de camera in:
lef en jeugd vermengd met doodsangst.
Maar de jaren gaan tellen. En de
Maatschappij en de plichten riepen.
Alles heel begrijpelijk, te verwachten
en acceptabel – ook al zien we het verleden
steeds verder in de achtergrond vervagen.
Een stabiele relatie hebben, en houden,
is ook een kunst. Volgt dan huis & hypotheek
en vaste werktijden. Een gezin hebben, is al
weer een stapje verder: een  zoon, een dochter
en nog een zoon. Zij nemen je jeugd over.
Van jou krijg ik een kiekje van je vakantie-adres.
Je zit daar voor je tent, dat is nog te prijzen, maar
over je campingtafeltje is, naar burgerlijk gebruik,
een tafellaken uitgespreid. Een tafellaken.
Op de foto schemert door de grijns op je kaken,
je schedel.

 

Proost

waar ben je overdag als er reizen verkocht, sieraden gesmeed,
geschiedenis gedoceerd, psychoses bedwongen – slaap je dan?

waarom stapelde je toen stenen op die berg, en waarom fascineerde
die vogel je zo die steeds tegen het raam tikte? waarom zit je laptop

vol met halfaffe teksten? waar fietste je naar toe, naar een locatie,
of iets van vroeger? waar zie je jezelf over vijf jaar? flikker op zeg.

wat beteken je nog als je geld op is? wat, daar zit je niet mee?
je bent bang voor alles wat een hoge vlucht kan nemen, klopt dat?

wie draai je je rug toe als tie spreekt? en is dat verstandig denk je?
wat zoek je in de uiterwaarden, ontwikkelaar, stopbad en fixeer?

wanneer isoleer je de boel, en stap je in de nieuwe tijd? hoe strijk
jij blouses, binnenstebuiten? waar ben je als je om je heen kijkt?

hoe stel je je teweer? hoe klinken je stappen in het donker? hoe
heb je die operatie eigenlijk overleefd? waar zouden we zijn als

we er niet waren? proost dan maar.