Hij wilde nog vragen waar de camera stond
of waar de schrijver zat die van dit alles
notitie zou maken. Om er later
vlijmscherp de spot mee te drijven.
Hij was alleen.
Een oude dichter had hem eens verteld
dat zinnen zich soms konden manifesteren
zoals mensen die binnen kwamen, onuitgenodigd.
Maar dan in een gedicht.
Ze hadden hem verteld dat ze waren
vervangers van de centrale. En of
z'n naam klopte en of hij maar
een andere wilde kiezen.
Voor het geval dat.
En je kon immers toch nooit weten?
En of hij dat maar wilde beamen.
Want hij wilde toch niet als lastig
te boek komen staan?
Hij was niet langer alleen.
Hij lachte en dacht, zometeen kan ik weer gaan.
Waar wilt u heen, vroegen ze. Hoe noemt u
deze situatie, geef ons de namen.
Hij wist ze niet meer.
Ze drongen hem zinnen op, waar de dichter
hem al voor gewaarschuwd had.
Waar wilt u van leven, vroegen ze.
U weet niet veel en veel weten is op de bon.
Wat ons systeem betreft:
u bent een gestorven verliezer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.