Worpscape

Tijdens de IJsselbiënnale van 2021, installeerde je dat staketsel
Rob Sweere, in het Worpplantsoen in Deventer, kunstenaar dat
je bent. En visionair. Want waar zadelde je het park mee op?
Worpscape, had je je schepping genoemd. Iets met Worp. En
Shape en Escape, als ik zo vrij mag zijn om te interpreteren.
En volgens de catalogus, was dit stalen geraamte, een voertuig
om de natuur te redden van de wereld. Verbinding, wat anders.
Je bedoeling was, beste Rob, dat de buurt, de wijk, de Worp,
de buik van het kunstwerk, want dat was het, zou vullen
met plantjes, met kruiden –  een systeem voor de toekomst.
een soort Ark van Noach, een ruimtevaartuig met een
erfenis, een archief, aan boord. Het voortbestaan
van de Wereld, in ieder geval die van de Worpplantsoen-
omwonenden, was verzekerd. Maar, wat was het geval?
jaren later, 2023, groeit er slechts Weegbree en Fluitenkruid
in die buik van de ruimtesonde, zonde.
De inbreng en de variatie viel een beetje tegen.
Het mocht niets kosten. Maar het gaf niet. Want het was kunst.
Het ging om het idee. Niet om het eindresultaat. En ik? Ik
vond dat het hele ding het meest weg had van een Tarzan.
Die vibrator met daarop dat extra-dingetje. Voor u weet wel.
 

 

Brrrrrrrr

Waar beland je als je als je als lifter met een bordje NORD
langs de weg staat, en ’s nachts in een volkstuintje en een
voetbalstadion overnacht? Je tikte de Poolcirkel aan.
En hield een kasboekje bij van je uitgaven: je geld was op.
Je ging terug naar huis waar je buurjongen de hele zomer
oefende op de drumroffels van U2. In de stad zag je een dichter
optreden, ze was een levend moiré-effect in haar gestreepte outfit.
Vroeger, toen je zelf ging schrijven, nam je een stoeptegel
mee het bos in. Je moest je jointjes toch ergens
op bouwen en doven? Er was een recensent die schreef
dat je maar wat deed. Maar toch, of juist daarom,
vond hij het goed. Je probeerde de appjes van je collega
te volgen, maar hij had het talent om na 2 berichtjes
de communicatie te laten ontsporen. Aan de muur
van je schuur hing een kruisbeeld waarvan de
Christus op de grond was gevallen. Diezelfde week
stonden er twee Jehova-getuigen aan de deur, maar,
sorry, jij ging net bowlen. In de jaren negentig en de
jaren nul, had je geen televisie in huis. Friends?
Je had geen idee.
 

 

Parijs, toen ik 10 jaar was

Hoe oud zal ik zijn geweest, die keer dat het mij duizelde, jong.
We reden met de auto naar Parijs en hoe dichterbij we kwamen,
hoe lichter ik in mijn hoofd werd. Ik zag de auto’s van alle
kanten naar de stad toestromen. Ontelbaar waren ze, en ze bleven
maar komen. Dag en nacht ging dat hier door. Ik kreeg een indruk
van de grootsheid waar we naartoe reden, waar we nu in waren.
En ik dacht toen: hoe weten ze nou daar hoeveel brood er daar
dagelijks nodig is? Hoe zorgen ze dat er genoeg is? En melk.
Is er iemand die dat uitrekent en regelt? Hoe houdt zo’n stad
zich in stand? Hoe werkte dit? Ik probeerde het te begrijpen.
Maar ik kwam er niet uit, dit was veel te groot voor mij,
mijn kleine hersentjes konden er geen voorstelling van maken.
Dus mijn kennismaking met Parijs verliep in totale paniek:
dit was zo complex en niet te bevatten, dit kon niet,
ik moest hier weg, direct, de stad uit, nu.

 

Vos in tent

Weet je nog, we stonden met ons tentje binnen de
stadsgrenzen, toen er rond middernacht
een vos de tent in kwam die aan jouw hoofd snuffelde.
Jij gelijk wakker, en die vos als een speer de tent uit. 

En toen we jaren later er weer kwamen,
was de camping weg. Waar hebben we toen gestaan?
Daar ergens was toen de receptie en de bar,
en het zwembad en de sanitaire voorzieningen,
en de afrastering en het toegangshek: allemaal weg.

De boel werd, dat viel je toen al op, niet echt professioneel gerund.
Er was een baas, dat wist je nog, die hoofdschuddend
naar zijn personeel keek, maar ze niet aansprak.
Hier hadden jullie elkaar gekust.
En daar weer ruzie gemaakt.
En daar weer gekust.

Verdomd, hier is die weide, daar staat die struik.
Hier stonden jullie met de tent, luisterend naar het
oorverdovend concert van de cicaden. En hier
kwam 's nachts die vos de tent binnen.

 

Ik zie het al: dat wordt een gezellig middagje

Ik zie het al: dat wordt een gezellig, zonnig, niets-aan-de-hand-middagje
 

Gekwaak, (Kunst van hier tot ginder)

Bij de jaarlijkse fietstocht, ‘Kunst van hier tot ginder’,
bevonden wij ons bij de locatie: De Bosbaan, ijsbaan in het bos
bij Okkenbroek. Prachtige locatie: een vijver, water omsloten
door bomen. Geluid, lawaai van buiten dringt daar niet door,
verstild tafereeltje, zeg maar. Idylle met kunst toegevoegd.
Hoor ik daar een bezoeker vragen: ’Zeg, dat gekwaak
van die kikkers, komt dat uit een speaker?’

 

Het mysterie van het verdwenen pallet dichtbundels

De poëtische wereld is meestentijds een saaie wereld: dichters schrijven dichtbundels die meestal dun zijn en voorzien van saaie covers. En daarna verschijnen er ernstige besprekingen in de NRC, Trouw en ergens op internet, die worden dan gelezen door een klein groepje zonderlingen, (maar wel aardige zonderlingen), maar zelden gebeurt er iets spectaculairs: een rel, een misdaad, een schandaal, iets dat het nieuws haalt. Poëzie kent haar plek: de marge.

Jaarlijks wordt De Grote Poëzieprijs uitgereikt, en dit jaar was marwin vos (alles in onderkast graag, tuurlijk), de winnaar met de bundel: wilde dood.

Een liefhebber van gedichten in het Overijsselse stadje D. bestelde de dichtbundel, want de eerste druk was natuurlijk al uitverkocht. ‘De tweede druk komt volgende week binnen, meneer.’

Maar er kwam geen e-mail van de boekhandel, vreemd, dus maar weer contact gezocht. De verkoper van de boekhandel nam poolshoogte bij de uitgever Het Balanseer: waar blijft die bestelling?

En nu komt het: de uitgeverij meldde telefonisch dat er iets heel onvoorziens was gebeurd. De tweede druk van de bundel van marwin vos was netjes klaargemaakt voor verzending: pallet, cellofaan, pakbon, vrachtwagen – maar daarna ontbrak ieder spoor van deze dichtbundel.

De complete tweede druk van wilde dood van marwin vos was weg, spoorloos verdwenen.

Want wat is er gebeurd? Waar waren die bundels gebleven? Wie was hierbij betrokken? Wie had hier belang bij? Was dit uniek? Was er ooit eerder een heel pallet  prijswinnende dichtbundels verdwenen?

Had concurrent Alara Adilow misschien, of Mustafa Stitou de hele pallet gekaapt en in gijzeling genomen? Was er een poëziehater actief, ergens? Zou er losgeld gevraagd worden? Duikt het pallet ooit weer op?

Spannend! Er gebeurt iets in gedichtenland.

Uitgeverij Het Balanseer heeft, gelukkig, inmiddels al de derde druk klaar van wilde dood van marwin vos.

Liefdesverdriet

Hier was het, op deze pek viel je
een gat in je knie, op die kiezels
gleed je uit. Het bloedde als een rund.

Maar je ging lachend door: je wuifde
stoer elke verzorging weg, je ging
verder lachend je leven in, die pleister hoefde je niet.

En hier maakte je vriendin het uit. Jullie wandelden,
daar zagen jullie dat hert in de schemering.
Ze wilde je wat vertellen, ze had nagedacht: jij was het niet.
Sorry, ze wilde niet door met jou. Je hield je stoer.

En elke zomer licht die witte streep op je knie weer op:
hier was je gevallen, hier had je gebloed.

En hier had zij het uitgemaakt. Hier stak dat hert
in de schemering de weg over. Hier stak zij het mes,
koud in je hart, gemikt, gemeend: bedankt en doei.

Gesetteld

In de kelder van het huis wacht 50 weken per jaar,
de betonnen voet van de kerstboom, in het donker,
op het feest van het licht.
In de schuur, achter in de tuin, staat de plastic voet
35 kilo zwaar, van de parasol.
Mijn leven sleept zich voort op een betonnen voet,
van de winter naar mijn overschaduwde zomer.