Het is al meer dan veertig
jaar geleden, Remco, meneer Campert,
Dichter, dat je het gedicht over Richard Brautigam
schreef.
Een hard gedicht, maar het
moest geschreven,
het moest je van het hart.
Mij bleef altijd bij, de openingszin:
Europa is dood
Jullie genen zijn
verbruikt.
Je citeerde uit een
ontmoeting die je met je collega had.
En die was niet gezellig, die
ontmoeting in die pizzeria
emoties, zware woorden.
Brautigam was de Amerikaan,
Jjj de (woedende) Europeaan
(die nog maar net het woord
fascisme
wist te vermijden) de drank
deed de rest.
Zoals je schrijft in je gedicht:
Paar maanden later
schiet hij zich
voor zijn harige kop.
een radeloze man
vol onverbruikte genen
Ik kom hierop, vandaag door
wat ik las:
de meningen van Poetin en
Trump
over Europa: geen partij,
geen gewicht
in de schaal, (over Oekraïne hebben we het hier)
niet interessant,
houden
we geen rekening mee, hebben
hun genen radeloos verbruikt.
(En dat lezen doet wel pijn).
Maar liefst heb ik natuurlijk,
dat dit gedicht eindigt met een
knal:
Poetin die zich voor zijn kale kop
schiet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten