Had ik al eens verteld over dat we vroeger haast een kameel hadden gehad, nee? Mijn vader had vroeger een beetje een bijzondere hobby: hij fokte Chinchilla’s.
Chinchillas zijn kleine knaagdieren, konijntjes, cavia’s met een superzachte vacht. En dat is dan ook de reden dat ze gefokt worden: voor hun pels, voor hun bont.
Als ze groot zijn kan hun vacht eraf gestroopt, en daar kun je dan weer aardige, dure, tweedehands mantels van maken. Voor het eraf stropen, moeten die lieve beestjes die je zo lekker kunt aaien, zo zacht als fluweel, wel eerst dood natuurlijk, anders is het villen het te pijnlijk.
(Alhoewel, ik heb wel ‘ns filmpjes gezien op internet uit China, waar pelsdieren levend gevild worden. Ik ga er niet nog een keer naar kijken, en ik doe hier maar ook geen linkje, want het is te wreed voor woorden).
Ik denk trouwens dat mijn vader het doel van het fokken voor ons onbekend hield, dat zou wel ‘ns te hard kunnen landen in een kinderziel immers.
Enfin, mijn vader hield dus een aantal Chinchilla’s in gazen kooien, wij hielpen wel met het verversen van de flesjes water en het eten geven natuurlijk. Knaagdieren eten zo gezellig met hun snuitje en pootjes.
Maar. Hij stopte op een gegeven moment met het fokken. Waarom weet ik niet. Er kwam een advertentie: Chinchilla’s te koop, plus kooien. Nu was het wachten op reacties.
En die kwamen. Tijdens het avondeten, toen we allemaal aan tafel zaten, zei mijn vader dat er iemand had gebeld die had gevraagd of de Chinchilla’s ook geruild konden worden – tegen een kameel. Wij zagen het al helemaal voor ons: een kameel, van ons. Ja, gaaf, daar kon je tussen die bulten heerlijke ritjes op maken in het dorp, de straat uit, misschien kon de kameel wel mee naar school, juichten we.
De Chinchilla’s zijn uiteindelijk gewoon, met hun kooien verkocht. De kameel hebben we nooit gezien. Toch moet ik er nog wel ‘ns aan denken, aan die kameel in onze achtertuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten