Volgens de een was de film teder
en poëtisch in de beste zin van het woord. En ik sla dan gelijk aan het
denken: kan een film poëtisch zijn. In de beste zin nog wel, van het woord,
of moest dat toch niet andersom zijn: in het beste woord van de zin. Ach,
ja, poëzie wordt overal bijgesleept als men het even niet weet. Als je geen
idee hebt wat er met de beelden bedoeld wordt, zit je met poëtisch altijd goed. Net als ontroering. En in deze film
werden er zelfs diepe lagen (niveaus) van ontroering aangeboord of geraakt. De geëxalteerde geest of de gemakzuchtige criticus die wil behagen. Getver. Als zelfs het schoonmaken van toiletten als ‘spiritueel’ gezien
wordt, of als ‘mindfulness’ en ‘meditatief’, wee, wee, wee. Wim Wenders (‘de meester van het stille verhaal’) kan natuurlijk een aardig potje filmen,
maar voor aanstellerij ben ik allergisch, ’woorden schieten tekort’, las ik ergens, vond ik ook wel een goeie. En dat de film ‘de kijker een spiegel voorhoudt en hem/haar dwingt (kuch, toe maar, nou nou) vragen te stellen over
zijn/haar eigen leven'. We zouden, als kijker, zelfs de pijn en het verdriet van
het hoofdpersonage kunnen voelen. Tussen al die verbazingwekkende
schoonheid in natuurlijk.
‘Als je volledig in het hier en nu leert leven, dan is er geen routine meer’, werft en ronkt de tekst op de
filmhuisflyer.
Vond ik het helemaal geen
goeie film dan? Voor zo’n lange zit, was tie redelijk onderhoudend. Als je
houdt van sterke dialogen, actie, spanning, achtervolgingen, suspense,
drama en romantiek, dan is dit waarschijnlijk niet jouw film. Heb je
geduld, en een welwillende geest, en ben je geneigd een serie zwakke scenes in de
film voor lief te nemen (‘Ah, schattig toch, twee ouwe kerels die
schaduwtikkertje met elkaar gaan doen, en ze kennen elkaar geeneens’) dan heb je een aardige avond. En Tokio werd aardig in beeld
gebracht: als ik ooit daar ben, zal ik zeker die tweedehands platen- en cassettebandjeszaak opzoeken.
Gisteren werd bekend gemaakt dat Astrid Lampe de P.C. Hooftprijs voor haar poëzie had gekregen. En zoals de gedichten in ‘Spuit je ralkleur’, poëzie zijn, zo is Perfect Days van Wim Wenders poëtisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.