Jij bent niet je hoofd

Dan ben je al een beetje gewend, je rekent
jezelf inmiddels wel tot de gevorderden in de
omgang met dementerenden, in het bijzonder
je eigen moeder. Je weet wat je te wachten
staat als je op bezoek gaat: ‘bereid je maar weer
voor op een middagje onzin’, grapte je wel ‘ns
op de heenweg in de auto. De surrealistische
omgang met het woord, met alle woorden.
Woorden die als strooigoed, als confetti in
een doolhof van zinnen werden gestrooid.
Een kruiswoordpuzzel zonder nummering,
dat je denkt: moet dit hori- of vertikaal?
Maar je gaat mee. Je haakt aan. Woorden
zijn toevallig ook net jouw ding, je luistert,
je lacht, maar je corrigeert niet. Wel gloeit
er ineens een dolk van gloeiend staal door
je hart, en wordt alles zwart, als ze ineens
zegt, in een glimp van licht: ‘mijn hoofd is gek.’
En jij weet dan: ze weet het. Ze is zich het
bewust. Er zijn die woorden en zij is ergens
zelf daarbinnen, ingesponnen door Alzheimer.

Je vloekt een bitter woord. Je wenste haar
en tedere weg naar het eind, niet dit. Maar
jij bent niet je hoofd mam, jij bent niet je hoofd,
onthoud ik elke keer weer, jij bent niet je hoofd.