Gaziantep

Ik stond net in de deuropening. De afwas had ik gedaan,
de glazen stonden weer in de kast. De keuken was schoon,
het afwaswater gorgelde weg. Op het fornuis stond de ketel
voor de thee. Nu was er even een rustmoment, een pauze.
Nog geen tv, nog geen bezoek. Gewoon even de ruimte
en de tijd vullen met niks. Ik kon wat praktische zaken overdenken:
de verbouwing en de kosten daarvan. Om het over het stof
en het schoonmaken maar niet te hebben.
Maar toen viel er een stilte die bezit nam
van de kamer, ze daalde eigenlijk op mij neer, een vacuüm
leek het wel: buiten klonk er geen vogel en blafte er geen hond.
Alles leek zich in slow-motion af te spelen nu: de glazen
begonnen te rammelen in de kast, de lamp schommelde
en de kamer bewoog, ik probeerde mijn evenwicht te bewaren.
Buiten sloeg een autoalarm aan, en binnen viel het licht uit,
de koelkast stopte met zoemen. Buiten klonk gegil, gekraak,
een bons, gedreun, gehuil. Het theeservies viel in scherven.
O mijn God, dacht ik, en ik dacht aan mijn moeder en mijn oma.
Het is de aarde die beeft. Er ritselt gruis langs de muur,
de ruit knapt, een ijswind trekt de kamer binnen.
Ik denk: waar is mijn jas, waar zijn mijn schoenen, nu.
En, o nee, laat mijn mobieltje nou niet uitvallen. Ik probeer
de paniek te bezweren. Ik moet die trap af. Nu. Het gebouw
uit, nu. De straat op. Daar ligt een hond, hij beweegt niet meer.
Achter me stort de flat in. In een wolk van stof en kabaal.
En daar is een man die ik vaag ken, grauw van gruis en puin.
Maar levend. Hij ratelt over wie hij niet kan vinden en kijkt
verwilderd om zich heen. Er moeten gewonden zijn
onder het puin, maar het blijft angstig stil. Ik leef maar
ik ben alles kwijt. Ik ben alles kwijt maar ik leef.
Ik ril en ga aan de kant voor een ambulance. Ik weet niet
wat ik nu moet doen. Ik weet het niet, ik weet het niet.
De aarde beeft weer, dit is een naschok. Ik probeer weer
mijn paniek te bezweren.  Ik krijg geen adem.
Waar moet ik heen in deze verwoeste stad.
Waar is het veilig? Waar is iedereen?