Van het appje dat een gedicht werd

 ‘Aldous, wat dacht je ervan om in die nieuwe clip van je een grote witte hoed te dragen en een antimakassar om je nek?’
‘Uh, nou ik…’
‘En dan draag je van die hoge laarzen met plateauzolen, die we vastlijmen aan de grond.’ 

‘Nou, ik weet niet of…’

‘En dan hangen we allemaal lappen op als decor en dan blijf je daar de hele tijd staan.’ 
 ‘Nou, uh…’ 

‘En dan ga je maar een beetje raar wiebelen met je armen tijdens dat nummer en je kijkt maar een beetje onbeholpen.’ 
 ‘Uh, nou…’
‘En dan had ik nog een idee. Als je nou tijdens het eind ineens een eng groen monsterkopje kreeg?’ 
 ‘Uh, tsja, ik…’

‘Nee, doen we. En dan helemaal aan het eind ga je gewoon nog wat dansen in je onderbroek. Helemaal te gek.’ 
 ‘Uh, nou, laten we het maar proberen.’

(Dit gedicht was eerst een appje. Iemand had me gevraagd wat ik van die clip ‘The Barrel’ van Aldous Harding vond. En dit had ik toen terug ge-appt.)