Je komt thuis van het hardlopen

Je komt thuis van het hardlopen, terug van weggeweest,

je dampt uit, je staat in de tuin en je ervaart een leegte

die gevuld moet worden met aanwezigheid. Je doet je best.

De hommel in de phlomis kruipt achterwaarts de bloem uit,

stuifmeel in pakketjes om z’n pootjes. Bizzy, bizzy, bizzy.

Je hebt de sleutel nog niet in het slot gestoken, je veegt

nog even snel de stapel folders van de mat, of je hoort

binnen de telefoon al. Je neemt op. Nee, je bent niet

meneer Willems. Maar je begrijpt. U moet mijn vrouw.

Ogenblik. Als het goed is, is ze boven aan het schilderen.

Moment. Ik loop de trap op. Ik verbind u. Je trekt je schoenen

Uit. Je neemt een douche. Je wast je kleren. Je drinkt

een cooling down biertje of twee in de tuin. Je moet denken

aan die voormalige buurvrouw. Ze had een hoofd als

een gerookte makreel. Je moest, als je haar zag, altijd aan

Deirdre denken, van Gummbah, sprekend. Dat maakte haar

nog enigszins sympathiek. Je zocht op Spotify naar

Sufjan Stevens. Je haalde een bundel van Robert Anker

uit de kast, en nog een. Wat was die man onderschat.

Je zat weer helemaal, het verschijnsel, was je inmiddels

niet onbekend, in de roes-bubble na het hardlopen.

De weldaad steeg je haast naar je hoofd. Je ontspande in

een razendsnel tempo, Je dacht aan je kilometers en

aan de ruimte om je heen die zich langzaam

vulde met boodschappen, het leven van alledag,

de dag van morgen, het videobellen. Je las nog  een gedicht

van Robert Anker. Je las de hele bundel. Je dronk je glas leeg.

Je keek naar boven. Je keek een libel na. Je vond het prima zo.