Get your kicks in sonnet 66

Het moest wel sonnet zesenzestig zijn,

want het leek wel (die toon!) voor mij gemaakt,

die botte bijl en tjak, die scherpe pen,

dat onontkoombare recht in je smoel,

en dan toch die ontroering op het eind.

Maar Shakespeare, ik was geïntimideerd,

door al die briljante vertaalvariaties -

ik durfde geen pen meer op het papier

‘s Nachts zag ik liefde gewikkeld in geweld:

Marokkaanse man en Turkse vrouw,

ze sloopten de hotelkamer erbij.

Liefde doet pijn, waar werd oprechter auw,

bloed op de muur, politie op de stoep.

Mijn pen stokte: zij waren ijskoud alleen.