Je was een
attribuut. Je was gekamd, je zag er piekfijn uit.
Je werd in
je schooltijd stilgezet, je zag jezelf weerspiegeld in de ruit.
De
fotograaf regisseerde je: zit stil en hang toch niet zo scheef.
Je deed
alsof je schreef, je jeugd werd vastgelegd.
Het was een
pose: zo werd je in de toekomst verwacht.
De
bladzijdes bleven wit, het was maar voor de vorm, niet echt.
Je bent zes,
er word nog iets over zwart en wit of kleur gezegd.
Terug in de
klas los je weer op in het geheel, je deinst
terug in je
bankje, je voelt je nog half bevroren, je grijns
nog wel het
meest. Het schutblad wacht op je en is mat.
Heeft het
verleden je in de toekomst toch nog beetgehad.
Heel erg mooi gedicht Michiel, je hebt volgens mijn moeder een prachtige indruk van schoolfoto op de middelbare school destijds vastgelegd.
BeantwoordenVerwijderen