Mij moet je niet hebben voor het aanvoelen waar de tijdgeest heen gaat of waar die zich over een tijdje zal bevinden. Mij moet je niet vragen wat succesvol zou kunnen zijn. Wat in de smaak zal vallen. Wat een schot in de roos zou kunnen zijn.
Toen ik las dat dat er een film gemaakt zou worden over de Titanic, was mijn gedachte: wie is er nou geïnteresseerd in die geschiedenis, die oude meuk, een kansloze operatie, flop verzekerd.
Toen ik hoorde dat men bezig was om mobieltjes en fotografie te gaan integreren, dacht ik weer: hoe bedenk je het. Een wat suffige hobby als fotografie combineren met hippe telefoontjes. Wie zit daar nou op te wachten, wie ziet daar nou wat in? Ik had geen idee.
Toen ik las dat Google bezig was met het digitaliseren van landkaarten, dacht ik: wie gaat zich daar nou mee bezighouden, beetje thuis door landkaarten heen scrollen. Ik had geen idee van de toepassing.
Toen ik de serie How I Met Your Mother een tijdje volgde op Comedy Central, jonge, beginnende acteurs, dacht ik, die Ted Mosby, gespeeld door Josh Radnor, daar gaan we meer van horen, die gaan we vaker zien, in grote producties.
Maar wat gebeurde er? De jaren erna zag ik de andere personages van de comedy: Jason Segel (Marshall Eriksen), Cobie Smulders (Robin Scherbatsky) Alyson Lee Hannigan (Lily Aldrin) en Neil Patrick Harris (Barney Stinson).
Dus hoe mis kon ik het hebben. Wat een afstand tot de realiteit. Wat een kloof tot de realiteit. Vraag mij maar niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.