Kamila Valieva, ik
ken je. Je staat op dat reusachtig grote billboard,
20 verdiepingen hoog, tegen
die flat in Moskou: ‘Kamilia, wij denken
aan je!’ Je staalt daar, op je kunstschaatsen. Je
vertegenwoordigt
je land op de Olympische
Spelen. Je bent vijftien jaar. En je bent,
verwikkeld in een
dopingschandaal. Je was positief. Ondanks je rokje, je glitters, je handschoenen,
en Trimedazidine: doping. Je werd geschorst.
De schorsing werd opgeheven. Je schaatste, je deed je kür. Je deed een bochtje achterwaarts, je nam een aanloop, je sprong omhoog, je zweefde, je draaide, je draaide, je draaide, je landde, je had je viervoudige sprong gedaan, en dat was historisch, je sierlijkte weg, naar goud. Maar je krijgt geen medaille. Er is die druk op de schouders. En er zijn die tranen. En er zijn die afkortingen, die vormen obstakels: IOC, de ISU, ITA, WADA en de CAS. En de doping natuurlijk. Waar kwam die vandaan, uit de pillen van je opa? Of van de trainer? Je bent 15 jaar, je valt, en je bent nu al geschiedenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.