En ik dacht aan een liefde van vroeger

Ik lag op het gras, ’s nachts,

alleen, en keek naar boven.

Ik zag de onzichtbare zwarte gaten.

Ze waren ontelbaar, het wemelde ervan,

Ze draaiden om elkaar heen, ze botsten

na jaren cirkelen, in een dolgedraaide finale,

op elkaar. Als in een bizarre danse macabre

In al die onmetelijke uitgestrektheid,

wisten ze mekaar te vinden.

Daarna smelten ze samen

tot een zwaarder zwart gat.

Samen tot in de eeuwigheid.

En ik lag op het gras, ’s nachts,

en dacht aan een liefde van vroeger.