Ik
hou mijn pen als een microfoon, dicht bij de chaos en ongevormdheid en probeer er dan iets van te maken. Is mijn
waarneming betrouwbaar? Dat moet blijken. Heb ik, hou ik, voldoende distantie
tot het onderwerp? Vanaf welk standpunt bekijk ik de zaak? Hebben we het
uiteindelijk, na het schiften, over hetzelfde? Het licht is niet altijd goed,
soms staan er mensen in de weg. Er zijn feiten bij die elkaar weerspreken, zie
ik nu al. Het is een verbrokkeld geheel, er is gewoon te veel. Ik moet
schrappen, keuzes maken. Ik noteer de aanknopingspunten, ik luister naar iemand
die raaskalt. Ik ben nu live, zeg ik tegen niemand in het bijzonder. De
reportage loopt continu door. Ik stapel beelden. Ik moet zorgen voor een kop en voor een
staart. En voor afwisseling daar tussenin. Er is een andere wereld, vast, maar
ik geloof daar niet in. Dit is geen plek voor een watje, hier knallen grote
woorden. Maar hoedanook, vanavond wel naar huis, de hond moet er nog uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.